Jose Mourinho spał w swoim łóżku, szarpany jakimś niespokojnym snem. Być może miało to związek z jego pracą, bo przecież widmo jej utraty wisiało nad nim już od kilku tygodni. W tym samym czasie, w małym kraju o którego istnieniu Mourinho nie miał pojęcia, w pewnej wiosce, do której nawet kaczki nie zaglądają, na boisku o którym można by powiedzieć wszystko tylko nie o tym, że jest trawiaste, kopał piłkę on. Wysoki jak drzewo, sprytny jak lis, szybki jak Kubica, Bartłomiej P. zwany też przez kolegów Człowiekiem Asystą, Człowiekiem Odbiorem, Człowiekiem Kryciem itd. Cała wieś znała go z uprzykrzania życia przeciwnikom, odbierania piłek gwiazdorom lokalnej ligi, crossowych podań pod pole karne przeciwnika oraz główkowania. W lokalnym klubie grał tak dobrze, że prezes pozwolił mu grać w koszulce z napisem "Polecam się wszystkim, którzy prowadzą zespoły typu: FC English Village, Deutsche Wieś Fussball Club". Tak, to on był pierwszym zawodnikiem, któremu prezes ofiarował kilo kiełbasy na święta, pierwszym któremu obiecał swoją córkę. Prezes nie był jednak zbyt rozgarnięty i w kontrakcie jako cenę odstępnego zapisał 0 zł zamiast 10000000 zł. Co na to Bartek? Już przeglądał biuletyny turystyczne z całej Europy. Polecam go wszystkim ambitnym menadżerom, którzy prowadzą drużyny w nijakich ligach europejskich.