Był mroźny wieczór. W jednym z moskiewskich barów przy stoliku siedziały dwie osoby. Na blacie widniało kilka butelek po miejscowej wodzie ognistej, z czego większość opróżnionych. Jeden z mężczyzn przypominał typowego rosyjskiego pijaczka w średnim wieku. Drugi, młodszy, wyglądał na Polaka. Gdyby ktoś podszedł bliżej, mógłby usłyszeć ich rozmowę. -A więc, Aliosza, twierdzisz, że macie tu w Moskwie bramkarza, który w przyszłości może prezentować klasę światową? ? zapytał Aro, to on był młodszym rozmówcą. -Da, malczik. On zwie się Anton Shunin. Gra w Dynamie Moskwa. ? odrzekł Rosjanin. -Anton Shunin, mówisz? A jakie są jego mocne i słabe strony? -Ten malczik dobre ma warunki fizyczne. Niewielu jest napastników, którzy wygrać z nim pojedynek jeden na jeden potrafią. Ma też refleks jak świętej pamięci Lew Jaszyn. -No dobra, to jego zalety. A ma jakieś wady? -Czasami on źle oblicza lot piłki. Powinien też poprawić grę na przedpolu i wyrzuty piłki. -A powiedz ty mi Alioszka, drogi on? -Niet. Wykupić go można już za kilkaset milionów rubelków. -Czyli kilka milionów euro. Hm, to niewiele. Ale naprawdę on jest taki dobry? ? pytał Aro, wciąż dolewając Alioszy. -Da, malczik. Przysięgam na matuszkę Rosję. A że on młody, krasiwny malczik, to jego wartość rosnąć będzie. -A przyjedzie on grać do Polski? -Do Polszy? Da. On młody, musi się ograć, więc pacziemu nie w Polszy? W tym momencie Aro sięgnął po komórkę i wykręcił pewien numer, który znał na pamięć. -Mirek? Jest następca dla Jana i rywal dla Wojtka. Dobry, młody Rosjanin. Anton Shunin z Dynama Moskwa. Niedrogi. Wart kupna. Niedługo wracam. Po czym płacąc rachunek i zostawiając kelnerowi suty napiwek, Aro wyszedł z baru, trzaskając drzwiami.