Stary, brzydki, nieogolony i niekulturalny – taki powinien być porządny bramkarz. Dobrze byłoby, gdyby przy okazji cierpiał na wściekliznę i miał zasięg ramion jak z Warszawy do Kuala Lumpur. Cristian Mauricio Caro González spełnia wszystkie te warunki. Trafiłem na niego podczas poszukiwań trzeciego bramkarza, do prowadzonego przeze mnie Ursusa Warszawa. Gołaszewski jest dobry, Grondin jest świetny, ale jak każda szanująca się ekipa potrzebujemy trzech mocnych goalkeeperów. Jeżeli chcemy być najlepsi w Polsce musimy mieć mocną, szeroką, złożoną ze stu pięćdziesięciu zawodników kadrę. Na pohybel czerwonym, czarnym i brunatnym. Póki co Urugwajczyk nie jest jeszcze naszym zawodnikiem, ale wyraził chęć gry w jednym z najbardziej zasłużonych dla warszawskiego sportu klubów. Będzie mi bardzo miło przywitać go na stadionie przy ulicy Sosnkowskiego. Chyba, że wcześniej teren ten zostanie przekazany jakiemuś deweloperowi pod budowę nowego, ogrodzonego pięciometrowym murem, elitarnego, strzeżonego osiedla. Mauricio pod każdym względem prezentuje się bardzo solidnie. Jest mocny fizycznie i psychicznie. Umiejętności czysto bramkarskie też ma w porządku. Niestety słabo spisuje się na przedpolu, nie radzi sobie z grą z pierwszej piłki, rzutami wolnymi i karnymi. Poza tym trzyma się naprawdę dobrze. Po mieście krążą plotki, że kibicuje Manchesterowi United. Liczę na to, że podpisze z nami kontrakt, chociaż mogliśmy mu zaoferować jedynie 20 funtów tygodniówki. Pieniądze marniutkie, ale wszyscy przecież doskonale wiemy, że liczy sam udział w zawodach, a nie nagrody. My ten udział możemy Urugwajczykowi umożliwić. Niestety Caro nie dostanie pozwolenia na pracę w Anglii. Pozdrawiam, żegnam się, idę do synagogi umyć nogi. Profil zawodnika został opracowany w oparciu o podstawową bazę danych z łatki 10.2.0.