W amatorskim szwedzkim zespole, którego długą nazwę trudno odczytać, a co dopiero zapamiętać, trenuje młody i wszechstronny piłkarz o o niebo krótszym imieniu i nazwisku: Simon Senci. Nominalnie ofensywny środkowy pomocnik bądź napastnik - w rzeczywistości również prawoskrzydłowy, a po nieco dłuższym treningu nawet gracz od czarnej roboty! Jego największymi zaletami są niewątpliwie: pracowitość, strzały z dystansu, wykańczanie akcji, ustawianie się oraz współpraca z drużyną. Niemal wszystkie atrybuty Senciego są bardzo wyrównane, co czyni z niego niezłą bazę do treningowych eksperymentów. Mankamentem zawodnika mogą być: słabe przyspieszenie, niewielka skoczność (a co za tym idzie, przeciętna gra głową, co przy 170 centymetrach wzrostu jest logiczne), nieumiejętność zbyt celnego podania oraz wykorzystania rzutu karnego. Wszystkie te braki Szwed nadrabia kreatywnością, odwagą i umiejętnością czytania gry - dzięki temu zawsze jest tam, gdzie trzeba. Piłka szuka go w polu karnym - nawet jeśli rywalizuje z szybszymi, wyższymi i bardziej doświadczonymi obrońcami, potrafi wsadzić nogę i zapisać się w protokole meczowym. Simon zaczyna z niskiego pułapu umiejętności, ale stopniowo rozwija skrzydła. Jest idealnym zawodnikiem do lig skandynawskich. Przemawia za nim również to, że można go wyciągnąć z klubu za darmo.