Oto drodzy państwo staje przed Wami młody i niesamowicie aktywny brazylijski książę prawej strony piłkarskiego boiska. Lekko dzikie i władcze spojrzenie, uszy zapewniające blokadę przed podszeptami złych doradców i usta wykrzywione w niechętnym społeczeństwu grymasie znamionują iście królewskie pochodzenie Magno. Carlos jest doskonały w tym do czego stworzył go Jahwe. W rządzeniu na prawicy. Oprócz niewątpliwego talentu drzemiącego w jego mięśniach i kościach, ma wszystkie umiejętności, które czynią go doskonałym prawym pomocnikiem, a w skrajnych przypadkach może nawet pogromcą podlaskich puszczyków. Spójrzcie tylko na podstawowe i obowiązkowe dla każdego pomocnika atrybuty: szybkość, przyspieszenie, podania, dośrodkowania, technika, drybling, rzuty wolne, rożne, karne, skoki w bok, wszerz, wzdłuż... Upadłem na podłogę z wrażenia. A że opis ten piszę siedząc na drabinie, upadek był bolesny. W jego wyniku ujrzałem przed oczami błyskotliwość Magno. Moje skręcone kolano nie pozwoli mi już nigdy zbliżyć się do niego pod względem strzałów z dystansu, wykańczania akcji i zwinności. Moja psychika także doznała uszczerbku. Tutaj jesteśmy z Carlosem podobni. Brazylijczyk nie imponuje pod tym względem. Owszem jest kreatywny, ale potrzebny jest mu dobry trener/trenerka motywator. Czasami trzeba go przytulić i poklepać po pupci, ale tylko dłonią odzianą w złotą rękawiczkę. Jeżeli chcecie, żeby Magno zagrał w Waszej drużynie musicie się postarać. Zmienić dezodorant, koszulę, stringi i walonki. Wyciągnięcie go z jego piaskownicy może sprawić ciut kłopotów, ale da się to zrobić. Po zakończonej sukcesem operacji, podajcie dłoń pierwszemu lepszemu lekarzowi i udajcie się na zasłużony spoczynek w loży honorowej Waszego stadionu. Pozdrowienia z dziupli usytuowanej niedaleko oddziału zamkniętego państwowego szpitala psychiatrycznego w Tworkach.