Preseason
Manifest rozpocznę wyśmienitą informacją. Udało nam się przedłużyć wypożyczenie Proglio na, uwaga, 2 sezony! Będzie grał u nas do czerwca 2038 roku! Za 2 lata może uda nam się go zatrudnić na stałe? Kto wie!
Z ciekawości porównałem sobie nasz skład z ekipą, która zajęła przedostatnie miejsce w poprzedniej kampanii. Cóż, powinniśmy się utrzymać i bez wzmocnień. Mamy dobrą, zgraną ekipę. Z drugiej strony spadkowicze też wyglądają nieźle i większość z ich graczy mogłoby spokojnie wywalczyć sobie miejsce i w naszym składzie. Pozostaje nam więc liczyć na nasze zgranie i mój trenerski zmysł!
Mimo iż nowy prezes entuzjastycznie zareagował na wieść o awansie i sypnął co nieco groszem (208 tys. euro na transfery, ponad 30 tys. euro wolnego na tygodniówki), nie zamierzałem zbytnio szaleć na rynku transferowym. Nie widziałem potrzeby, a nie planowałem psuć zgrania i chemii między zawodnikami.
Kibice w corocznym głosowaniu na Piłkarza Roku wybrali Filipa Szalka. Tuż za nim znalazł się Bartosz Sosnowski.
Zarząd poinformował mnie, że oczekuje absolutnego minimum - próby uniknięcia spadku. Poszedłem o kroczek dalej i ustawiłem cel minimum na uniknięcie spadku. Otrzymałem za to 70 tys. euro na transfery więcej. Dodatkowo Szef poinformował mnie, że teraz nasz scouting obejmuje cały świat! Fajna sprawa, ale i tak nie mamy wolnych scoutów ani funduszy.
Przygotowania do sezonu przebiegał nad wyraz spokojnie. Zamierzałem przeprowadzić tylko 3 transfery do 1. składu. Zwolniłem też kilku zawodników, którzy byli darmozjadami. Jako że opuściło nas 2 bramkarzy, 2 nowych musiałem zatrudnić. Chciałem skupić się na zawodnikach krajowych, ale nic ciekawego nie wpadło mi w oko. Musiałem zatem przeszukać rynki zagraniczne. Naszym podstawowym golkiperem ma być Ronan Cawley. Ma doświadczenie z ligi irlandzkiej i powinien spokojnie poradzić sobie w naszej lidze. Drugą opcją będzie Ruben Vandenbergh. Na poziomie belgijskiej 2. ligi radził sobie całkiem dobrze, więc w razie czego powinien sprostać zadaniu. Damien Beckett został sprowadzony na pozycję defensywnego pomocnika, ale chyba przenominuje go na środkowego pomocnika. Brakuje mu trochę waleczności, ale chyba da radę. Nie zapłaciłem za nich ani grosza, bo wszyscy zostali sprowadzeni na zasadzie wolnego transferu.
Pewnego dnia Miedź złożyła mi ofertę za Jarczyka. Ponegocjowałem trochę i udało mi się wywalczyć 60 tysięcy euro. Kwota rozsądna, zgodziłem się, a Jarczyk wkrótce zmienił klub.
W ramach gier kontrolnych pojeździliśmy trochę po Europie, straciliśmy kilka bramek, pozwiedzaliśmy i, najważniejsze, zarobiliśmy ponad pół miliona euro! Wyniki to rzecz drugorzędna w sparingach, ale nawet one nie były takie złe. Oczywiście przeważnie byliśmy gorsi od naszych konkurentów, ale nasza gra wyglądała obiecująco.
I to wszystko w okresie przed sezonowym. Mało się działo, ale trudno się dziwić, bo nasz preseason trwał niecałe 4 tygodnie... Uważam jednak, że jesteśmy gotowi na długi, wreszcie ekstraklasowy sezon!
Nowa rzeczywistość
Okres przygotowawczy minął w mgnieniu oka. Dopiero co cieszyliśmy się z awansu, a już musimy się bronić. Wejście w nowe rozgrywki mamy w miarę spokojne. Zaczynamy meczem u siebie z Pogonią, później udamy się na Łazienkowską po najniższy wymiar kary, w dwóch następnych kolejkach zaliczymy drużyny środka pola - Piasta i Cracovię, a w kolejce nr. 5 zagramy mecz w Poznaniu, z rywalem już nam znanym. Optymistycznie można założyć, że zdobędziemy w tych spotkaniach 8 punktów, realistycznie 5 oczek, a najbardziej pesymistyczny wariant oznacza brak jakichkolwiek.
A więc na początek Pogoń. Rywale nas jeszcze dobrze nie znają, gramy u siebie, mamy bardzo dobre morale, dlaczego zatem mielibyśmy nie zacząć sezonu od wygranej? Skład najmocniejszy i do przodu! Byliśmy bardzo zmotywowani, wszyscy chcieli zacząć od mocnego uderzenia. Spotkanie rozpoczęliśmy bardzo podpaleni. Każdy z moich podopiecznych starał się za dwóch! Szybko strzeliliśmy bramkę, potem drugą i było po meczu. W drugiej połowie zeszło z nas powietrze, ale i goście nie byli w stanie niczym nas zaskoczyć. Pierwsza wygrana, pierwsze 3 punkty!
Do meczu z Legią mieliśmy dużo wolnego, bo aż 2 tygodnie. W ciągu tej przerwy mogłem domknąć wszystkie sprawy, których domknąć nie zdążyłem w krótkim okresie przedsezonowym. Musiałem zastąpić kimś Jarczyka. Mój wybór padł na Williego Reida, 24 letniego Szkota. Wypożyczyłem też kilku juniorów.
Spotkanie z warszawską Legią zostało przełożone jeszcze o 3 dni, gdyż warszawianom wypadł wtedy mecz w Europie. Gdy jednak nastał już dzień meczu, nikt nie miał złudzeń - jechaliśmy tam tylko po to, żeby przegrać jak najmniejszą różnicą bramek. Niespodzianek nie było, przegraliśmy. Do Legii brakuje nam bardzo, baaardzo dużo i szybko się do ich poziomu nie dostosujemy. Sytuację pogorszyły jeszcze dwie czerwone kartki. Nie wpłynęły one, co prawda, na wynik spotkania, ale straciłem dwóch dobrych zawodników.
Ogromny kamień spadł mi z serca, gdy po Kowalczyka zgłosił się Górnik Łęczna. Większość poprzedniego sezonu Kowalczyk spędził w rezerwach, wobec tego wielką ulgę odczułem w momencie, w którym wreszcie udało mi się go pozbyć. Zarobiłem dodatkowo jeszcze 20 tys. euro.
Piast to drużyna środka tabeli. Dwa pierwsze mecze przegrali, formy więc nie mają. Zagraliśmy z nimi w bardzo dobrym momencie. Byliśmy nawet uznani za faworytów tego spotkania. Krótko mówiąc - mieliśmy ogromną szansę na zwycięstwo. Mecz potwierdził zapowiedzi. Piast był w rozsypce, nie potrafili sprawnie rozgrywać piłki. Faktem jest, że strzelili pierwsi bramkę, ale później siedli. Myśleli, że już wygrali, ale się przeliczyli. Do końca pierwszej połowy prowadziliśmy już dwoma bramkami, a na początku drugiej wynik podwyższył jeszcze Kosela. Rezultat końcowy "4:1"!
Cracovia jest zespołem podobnym do Piasta. Na papierze są od nas lepsi, sezon rozpoczęli bardzo dobrze, tak jak i my - mają 6 punktów. Zresztą, w podobnej sytuacji jest aż 6 zespołów, ale początki sezonu takie są. Wracając do tego samego pojedynku, jechaliśmy do Krakowa. Krakowianie grają całkiem całkiem, potrafili ograć niezłe zespoły. Nie wiedziałem czego się spodziewać, chyba żaden wynik nie mógł mnie zaskoczyć. Widowisko stworzyliśmy przednie! Emocji było dużo, bramek też nie brakowało. Najważniejsze jednak, że wygraliśmy! Trochę szczęśliwie, ale zwycięzców się nie sądzi.
Wyjazdu do Poznania się nie obawiałem. Z Lechem graliśmy już niejednokrotnie, dużo się u nich nie pozmieniało. Po 4 kolejkach mają 4 punkty i zajmują 14. pozycję w tabeli. Wygrali z Piastem, oraz, co ciekawe, zremisowali ze Śląskiem, dla którego była to póki co jedyna strata punktów. Powinno dać mi to do myślenia, ale zamiast tego zignorowałem i nie doceniłem rywala. To był mój błąd. Piłkarze Lecha byli lepiej przygotowani i bardziej zmotywowani. Polegliśmy.
5 kolejek za nami i jest kapitalnie! Optymistyczny wariant zakładał 8 punktów, a tymczasem mamy ich aż 9. W tabeli jesteśmy wysoko, bo aż na 5. pozycji. Kto by się spodziewał takiego dobrego startu? Musimy jednak zachować dystans. To dopiero inauguracja sezonu, jeszcze dużo spotkań przed nami, zachowanie koncentracji i obecnej dyspozycji to priorytet. Jak to będzie? Zobaczymy.
Polska, 2036/2037
Umarł król, niech żyje król! Wrażenia z bety FM18
Nie lubię wygrywać
[#1] - Wyrwanie się z amatorskiej rzeczywistości: rezerwy klubów Ekstraklasy to kolosy na glinianych nogach dla byłych Okręgowców
Manifest użytkownika siwek
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ