Umberto Eco nazwał swoje pierwsze, i bodaj najwybitniejsze, dzieło pod kompletnie nic nie mówiącym tytułem. Róża ze swoim tysiącem znaczeń nie znaczy już nic, tym samym nie indoktrynując jedynej słusznej interpretacji swojego filozoficznego traktatu. 

Podobnie, choć znacząco wcześniej, postąpił również skądinąd bliższy mi (nam?) Witold Gombrowicz. Znany miłośnik neologizmów nazwał swoją dziewiczą powieść bezsensownym zbiorem sylab.

Inna szkoła, ma ona swoje korzenie zawarte w tradycji gazet, mówi nam znowu o tytule kąsającym oko, hasłowym, pozostawiającym sporo niedomówień (i sposób ten jest tępiony przez obrońców tzw. quality press, krytyków nie tyle zajadłych, co nadgorliwych, węszących tabloidyzacji na każdym kroku, a raczej ruchu, oka).

Wpadłem na pomysł, by rozpoznawać i klasyfikować teksty tylko na podstawie tytułu.

Na Scenie projektu podobnego do tego postmodernistów nie pamiętam, przeważają tytuły rzeczowe (jak choćby "FM spadkobiercą CM-a?" czy też "Głos ludu wysłuchany - kreator oceniony!") - klikając weń nie spodziewamy się hiszpańskiej inkwizycji - i rzeczywiście jej nie uświadczymy. Chrzcząc tak nasze dzieło (oczywista rzecz, mówię o tekstach bez zabarwienia poradniczego - w tym typie bowiem rzeczowość się ceni) nie wychylamy głowy ponad szereg, wyłączając tym samym tytuł z analizy i skracając męki interpretującego tekst o te kilka znaków. Postawa ta jest tyleż wielkoduszna, co zwyczajnie bojaźliwa, i takież są również - zwykle - teksty poranione takim wyzbytym z bożej iskry imieniem. Ot, rzemiosło, miły przerywnik pomiędzy bardziej obciążającymi nasz układ nerwowy produkcjami. Swoją drogą tekst taki zwykle należy interpretować dosłownie, toteż wspomniana przed chwilą wielkoduszność interpretacyjna nieco traci na swym blasku.

Mamy za to kilka tekstów, którym powinno się przyjrzeć kilku faszyzujących nadgorliwców - są to bowiem tytuły frapujące, początkowo niezrozumiałe oraz pozostawiające nam zbyt duże pole dla niedomówień. Chociażby nurtujący od pierwszego wejrzenia "Tańczący z FM-em" nesete. Tekst, tak jak sądzimy od pierwszych sekund, nie jest do końca szablonowy. Autor aplikuje nam bowiem trochę z przypowieści, i choć wciąż proces interpretacyjny nie należy do najwyższych bodźców intelektualnych, mamy szansę liznąć trochę analizy i przesłania spomiędzy wierszy. Podobnie jest zresztą z puckową "Spowiedzią hazardzisty", jednak najprzyjemniejszym bodaj przykładem jest "Interlokucja wirtualnego bytu" nesetego, który widocznie postawił sobie za cel osiągnięcia specjalizacji w tego rodzaju zabiegach nazewniczych.

Osobnym zagadnieniem są tytuły serii - wzniosłe, patetyczne, sugerują niewątpliwą epickość oraz wielotomowość dzieła, które tworzy zadowolony ze swojego postanowienia (stworzenie cyklu zawsze stać będzie wyżej od popełnienia pojedynczego tekstu - tak jak rasowy bokser uderza kombinacjami, tak wiejski zabijaka kończy się na jednym uderzeniu. Wyższości tego pierwszego chyba udowadniać nie trzeba?) autor. Niżej podpisany ma zresztą na tym polu pewne doświadczenie ("Przemyślenia Naczelnego Malkontenta" z FM Event), jednak zdaje się, że prawdziwym mistrzem tego stylu jest prawdziwy człowiek (przyrząd?) podróżny, tj. rondel, który przy każdych przenosinach tworzył kolejną zacną serię, coraz to doskonaląc swój zmysł nazewniczy, stopniowo dawkując nowe dawki patosu. Zaczynał od niewinnie brzmiącego "Publicystycznego brzęczenia rondla"  by przejść przez "FM-owe piśmiennictwo" (tutaj zaszła znacząca zmiana w stopniu infantylności), by w końcu wkroczyć triumfalnie dumnie brzmiącą "Bezsenną partią słów". Odcinków cyklu - każdego z osobna - niestety nie można jednak określić za pomocą nazwy spajającej całość, więc musimy pochylać się z osobna nad każdym z odcinków. Stworzy to niewątpliwy problem, gdy tylko komuś któregoś dnia wpadnie do głowy pomysł rozpisania serii na kilkaset odcinków, z którymi nie będziemy się zapoznawać na bieżąco.

Szur, szur, bul, bul, faj, faj, ćwir, ćwir, burczymuchomoniarstwo.

W ramach rozluźnienia, jeśli ktoś jakimś cudem przegapił: A Scena? Zamienił stryjek na siekierkę kijek, jak mawiał bohater Fredry...

Dla jednych synonim słowa "gazeta", przez innych pogardliwie nazywana "wybiórczą". Taka jest, nieprzerwanie od ponad dwudziestu lat, "Gazeta Wyborcza". Cała ta kontrowersyjność wzięła się z wielkiego poszanowania zasad...

Od kilku lat w internecie panuje taki trend - piszące dotąd składnie dojrzewające podrostki zaczynają działalność o iście szewskiej naturze "dla podkreślenia opinii". Podkreślam składnie, bo nie opowiadamy tutaj oczywiście o...

Ostatnie audycje bezwzględnie zdominowały kwestie scenowe. Póki co rządzą niepodzielnie, choć ostatnio zaczęły iść na pewne ustępstwa - stąd chociażby drugi odcinek turyńskiej kariery. Ustępstwa u władzy niepodzielnej stanowią...

W poprzednim odcinku wspominaliśmy pierwsze kroki Jamesa McGinleya, Irlandczyka który postawił sobie za cel odbudowę Grande Torino, w nowym klubie. Jaki był dalszy ciąg tej historii? Z upływem sezonu, Torino powoli dojrzewało, z...

Miałem chęć napisania jakiegoś konkurencyjnego, wybaczcie takt równy chłopcu męczącemu martwego gołębia, dla Scenowiska podsumowania scenowego.  Zrezygnowałem jednak, gdy, nie po raz pierwszy zresztą, posypała się strefa...

BWP - Blogi warte polecenia Soccerlog - bodaj jedyny blog, który przeglądam regularnie. Obok, naprawdę kiepskich, felietonów znajduję tutaj fenomenalne programy autorskie - polecam szczególnie ten o historii Chelsea Londyn, choć...

Kiedy 13 sierpnia 2008 roku syn Irlandzkiego emigranta i Polki, James McGinley obejmował Torino, wielu Włochów pukało się w głowy. Wyspiarz we Włoszech? To nie mogło się udać. Dziś, po czterdziestu latach od tamtego wydarzenia i...

Rok temu o tej porze na Scenie było tragicznie, dzisiaj mamy sytuację złą. Analogicznie w następnym roku powinno być średnio, dalej dobrze, bardzo dobrze, wreszcie rok 2014 winien przynieść nam Scenę idealną. Idealną, to jest,...

Gdy tylko usiądę przed odbiornikiem telewizyjnym, jestem torpedowany reklamami past do zębów. Wchodzimy do sklepu – niespodzianka! Najlepiej sprzedają się te z reklam w efektownych tubkach, marki takie jak Colgate czy Blend-a-Med...

Parę razy mnie do manifestów wyganiano, parę razy mnie do manifestów namawiano, parę (razy dwa) razy odmawiałem zasłaniając się, w tej kolejności, pogardą dla miejscowej publiczności tudzież chronicznym brakiem czasu. Powodem...