Ostatnie audycje bezwzględnie zdominowały kwestie scenowe. Póki co rządzą niepodzielnie, choć ostatnio zaczęły iść na pewne ustępstwa - stąd chociażby drugi odcinek turyńskiej kariery. Ustępstwa u władzy niepodzielnej stanowią zwykle zarzewie rewolucji, która nie objawi się w tym odcinku (jednak z pewnością kiedyś wybuchnie i nastanie publicystyka). 

Revolucyjny wywiad widocznie rozkwita*, skoro dostrzegł iście wielką niedolę jednego z naczelnych konkurencyjnej strony. Chłopak dwoił się i troił, wyrabiał setki procent normy, tyrał za siebie, kolegów, kolegów kolegów, woły kolegów kolegów oraz niewolników wołów kolegów kolegów. Widząc niedolę swego byłego dziecka (a tak, historia ma wątek dramatyczno-rodzinny), wicepremier postanowił wyrwać go z okowów proponując intratny etacik w swoim wyzwolonym rządzie. Upraszczając, z powodu niewiedzy, ten fragment opowiadania - wyzwolony na otworzenie swojej celi wybuchł nieskrępowanym entuzjazmem gwarantując premierowi choćby pójście za nim w ogień (a na pewno do rządu).

Oto nastał więc na forum publicznym Prezes owej strony, która uciska wieszcząc upadek moralności (której to on, bez pudła, był zawsze świetlistym przykładem). Ponownie do łask wrócił temat odkopany ostatnio przez innego naczelnego płaczącego za swoim stachanowcem, który spokój w gabinecie osiągnął nie bez małej pomocy iście złotego dziecka Revolucji. Jak zawsze przy pracach archeologicznych od ręki zmaterializowała się grupa gapiów, z których kilku miało coś do powiedzenia. Czekano na odpowiedź samego premiera (ochrzczonego w międzyczasie podpierdalaczem). Gdy ten przemówił otworzyła się wymiana poglądów, do której należało skrzyknąć kolegów. Od razu okazało się kto jest popularniejszy i która redakcja potrafi lepiej wrzeszczeć przekonywać do swoich racji. Statystyka tłumu wymagała również osoby najmniej zainteresowanej, która neguje racje wszystkich, i którą wszyscy solidarnie mają w głębokim poważaniu. W końcu zeznawał sam wyzwolony, zrobiło się wręcz nostalgicznie, by w końcu rozpocząć zwykle powolny proces przysypywania tematu - jednak nie na tyle głęboko, by przy kolejnej okazji nie było możliwości ponownego jego odkopania.

Gra niewarta jest świeczki. Oprócz niewątpliwego sukcesu revolucyjnych gołębi głoszących nieskrępowaną wolność dla każdego uciskanego, czym strona może się pochwalić po zakończeniu całej operacji? Kolejnym "propagandystą i uzdolnionym literatem"? Ci ostatni, z małymi wyjątkami, piszą łudząco podobne do siebie teksty, których realną wartością są jedynie tysiące znaków przelanych z głowy na monitor. Co zdolniejsi nie publikują zbyt często na stronie głównej, wolą zalewać twórczością manifesty ograniczając się do dużo węższej grupy czytelników. Powiecie, że ok, jest lepiej niż u konkurencji. Może będziecie mieli rację, dawno nie zapuszczałem się do Centrum. Tylko, że nie uśmiecha mi się popadać w relatywizm widząc gigantyczny potencjał drzemiący w gabinecie pana premiera A. De Rapha...

Anonimowy rewolucjonista próbujący mnie niedawno zrekrutować przebąkiwał o szykowanym przełomie jedynym słusznym dziale na stronie. Jeśli ma być on realizowany tylko poprzez kolejnego solidnego rzemieślnika to dziękuję, postoję.

*- w mojej egocentrycznej wizji świata kwitnie kontrwywiad - w ostatnim wpisie pokazałem zaiste tekstową miernotę Zony i zapewne całe zamieszanie jest spowodowane mną.