Słowo się rzekło, Milito do odstrzału. Już przed finałami Copa Libertadores chciałem znaleźć mu klub, który zechce wyłożyć konkretną kwotę, żeby to w jego barwach Gabriel irytował spotkaniami, w których zabraknie mu koncentracji. A jak na mój gust, zdarzało mu się to zbyt często. Dzięki temu, że ten środkowy obrońca zagrał w większości ostatnich spotkań Independiente chętnych na jego usługi znalazło się kilku, a że nadal kredyt bankowy zjadał mi miesięcznie 650 tysięcy euro, nie chciałem go oddawać za czapkę gruszek. Dlatego też, kiedy wpłynęła oferta z Valencii opiewająca na 3 mln euro, radości nie było końca. Do czasu.


   Po tym zaskakującym wydarzeniu postanowiłem przyjrzeć się klauzulom transferowym zawodników. Rychło w czas biorąc pod uwagę, że był to początek mojego trzeciego sezonu w Independiente, choć z drugiej strony lepiej późno niż wcale. Po lustracji klubowych dokumentów wyszło, że Osman Ferreyra odejdzie tylko wtedy, kiedy będzie już całkowicie niepotrzebny (100% wartości transferu do Dnipro Dniepropietrowsk) i to samo tyczy się również Facundo Parry (100% stronie trzeciej), a Lucas Villafanez zmieni otoczenie tylko po otrzymaniu jakiejś zawrotnej oferty (50% stronie trzeciej). Więcej niespodzianek klubowe archiwa nie przewidywały.

NIE OSŁABIAĆ SIĘ, W MIARĘ MOŻLIWOŚCI

   Jako że klubowa kasa świeciła pustkami, a z każdym kolejnym miesiącem pieniędzy wcale nie przybywało, naturalnym było, że z graczami, którym kończyły się kontrakty, a żądali pensji z kosmosu ("Ej, przecież jestem tryumfatorem Copa Libertadores!") umów nie przedłużałem. W ten sposób z klubem pożegnał się podstawowy do tej pory środkowy pomocnik Cristian Pellerano (choć trzeba przyznać, że również dlatego, że udało się podpisać kontrakt z Nicolasem Olmedo, który przyszedł za darmo z Godoy Cruz) oraz mający być zbawieniem, a w rzeczywistości tylko biorący pensję - wcale niemałą - i przesiadujący w gabinetach lekarskich German Denis. Z tym drugim rozstawałem się bez żalu po tym jak okazało się, że Parra jednak może być zabójczo skuteczny.
   Z wyżej wymienionych powodów nie mogłem szaleć na rynku transferowym, więc gotówkę wyłożyłem jedynie na wypożyczenie z Udinese prawego obrońcy Juana Cuadrado oraz perspektywicznego bocznego obrońcy (prawego bądź lewego) Prince'a Asante z ghanijksiego Liberty. Wszystkie inne transfery były bezgotówkowe, w tym wyciągnięcie z 2-ligowego Ferro obiecującego środkowego obrońcy Jose Maria Galvana oraz kolejnego talentu na pozycję rozgrywającego - Estebana Castro z Los Andes.
   Wszelkie sposoby na podreperowanie budżetu były dozwolone dlatego też do Czernomorca Burgas przeszedł gracz moich rezerw Ivan Perez za 275 tysięcy euro, do Jagielloni za 0,5mln euro powędrował Fernando Godoy (właściwie nie wiem dlaczego aż za taką kwotę, ale to pozostanie tajemnicą działaczy z Białegostoku), a jako że do El Rojo dołączył po nieudanej przygodzie ze Sportingiem Lizbona lewy obrońca Leandro Grimi, to na wypożyczenie do belgijskiego Lokeren mógł pójść za 700 tysięcy euro Adrian Argacha - niech tam łapie kontuzje.
Zresztą ta runda miała należeć do młodych, z Maximiliano Valente na czele.

NIE PRZEGRYWAĆ, W MIARĘ MOŻLIWOŚCI

   Tego założenia, niestety, nie udało się zrealizować już w pierwszym meczu Fazy Otwarcia przeciwko Boca. Tragicznie w ataku zagrali Parra i Nunez, nie mogąc wstrzelić się w bramkę przeciwnika, a dodatkowo bardzo niepewnie grał Fabian Assmann, co już w 7. minucie wykorzystał Sergio Araujo tym samym ustalając wynik spotkania.
   W kolejnych trzech ligowych meczach ciężar gry brał na siebie młody Valente zdejmując trochę obowiązków z dobrze zazwyczaj pilnowanego Rodrigueza, a że dryblingi dobrze mu wychodziły zanotował asystę i gola walnie przyczyniając się do zdobycia kompletu punktów. 
   
   Przez to, że w poprzednim sezonie w Fazie Zamknięcia zajęliśmy tylko 5. miejsce, trzeba było rozegrać 2 mecze w rundzie wstępnej Copa Sudamericana, w której los przydzielił nam klub z krajowego podwórka - Lanus. Niestety początek tej rundy nie należał do Facundo Parry, który fatalnie mylił się nawet w najprostszych sytuacjach, czego efektem była porażka 0:1 na własnym boisku po celnym trafieniu Mariano Pavone.
   W wyniku kiepskiej formy podstawowego napastnika musiałem gasić pożar w ofensywie, jednak Leonel Nunez nie czuł się zbyt dobrze na szpicy, a sprowadzony w przerwie międzysezonowej Ashley Togaba był jednak jeszcze zbyt drewniany i do gry zespołu wnosił tyle, co nie będący w gazie Parra, czyli nic. Całe szczęście był z nami - od nowego sezonu grający głównie na lewej obronie - Osman Ferreyra, który perfekcyjnie wykonywał wszelkie stałe fragmenty gry, zdobywając po nich piękne bramki i zaliczając asysty, a dodatkowo nie trzeba było się specjalnie wysilać, żeby gołym okiem dostrzec postępy w grze Valente - eksplozja jego talentu była zaskoczeniem, bo nie spodziewałem się jej ujrzeć tak szybko.
    Głównie dzięki postawie tych dwóch ostatnich udało się notować dobre wyniki w lidze oraz odrobić straty z pierwszego meczu rundy wstępnej i wygrywając 2:0 na wyjeździe awansować dalej, jednak pewne było, że jeśli któryś z napastników nie zacznie strzelać goli, to będzie można zacząć opowiadać znaną anegdotę o zespole o wdzięcznej nazwie Nie Jest Dobrze. A Parra w pierwszych 14 meczach sezonu strzelił 1 (słownie: jednego) gola. Do tej statystyki można doliczyć również 3 przedsezonowe sparingi, bo i tak nic w niej nie zmienią. 

PRZEBUDZENIE DIABŁA

   Kiedy Zbuntowany Anioł - Facundo (ukłony w strone Zacha ;) ) postanowił w końcu odpalić, zrobił to w najlepszym możliwym momencie. Wprowadzony na boisko w drugiej połowie rewanżowego spotkania w 1. rundzie Copa Sudamericana przeciwko tryumfatorowi tych rozgrywek z 2009 roku - ekwadorskiemu Liga de Quito - oddał 3 strzały na bramkę rywali, co skończyło się dwoma golami. Jedno trafienie dorzucił Patricio Rodriguez i Independiente awansowało do kolejnej rundy.



   W tym momencie sezonu zaczęły się dziać rzeczy, których - po początkach tej kampanii - w ogóle bym się nie spodziewał. Parra stał się zawodnikiem nie do zatrzymania dla kolejnych przeciwników. W lidze strzelał bramki jak na zawołanie - najczęściej parami - a w ćwierćfinale Copa Sudamericana niejako z rozpędu załadował brazylijskiemu Internacionalowi 3 gole, a cały dwumecz zakończył się wynikiem 5:0 dla Diablos Rojos. 
   Zatrzymać Facundo - ta sztuka również nie powiodła się w pierwszym półfinałowym spotkaniu kolumbijskiemu CD Independiente Medellin, które poległo u siebie 1:2 po bramkach Parry i Villafaneza. Za to już w meczu rewanżowym mój napastnik nie miał łatwego życia, a do tego jego skuteczność przypominała tą z początku sezonu. Kiedy w 72. minucie Carlos Matheu zaliczył samobójcze trafienie, zrobiło się nerwowo, jednak El Rojo dowieźli ten wynik do końca i awansowali do finału tych rozgrywek dzięki bramkom zdobytym na wyjeździe.



   Finał Copa Sudamericana - w którym to mierzyłem się z brazylijskim Fluminense - miał już zupełnie inne oblicze. Obrońcy przeciwnika - zapewne oglądając spotkania z pierwszej części sezonu - znaleźli sposób na Facundo, który w dwumeczu nie zdobył żadnego gola. Dzięki wyłączeniu z gry Parry oba spotkania były wyrównane, a szans na zdobycie gola z gry - formacje defensywne obu drużyn były niezwkyle szczelne - nie było wiele. Szalę zwycięstwa na korzyść Independiente przechylił Ferreyra do spółki z Matheu przy pomocy rzutów rożnych. W pierwszym meczu ten środkowy obrońca nie mógł nie wykorzystać idealnego dośrodkowania Osmana, a w drugim spotkaniu po bliźniaczym zagraniu bramkarz Fluminense świetnie spisał się przy pierwszej próbie Matheu, jednak przy dobitce nie miał już szans. Drugie zwycięstwo w tych rozgrywkach za mojej kadencji, a trzecie w historii!




   Brak sytuacji strzeleckich z finału Copa Sudamericana Parra zrekompensował sobie już w kolejnym spotkaniu ligowym przeciwko Tigre, gdzie zaliczył asystę i zanotował kolejne dwa trafienia. Dwa gole dorzucił Maximiliano Valente, a jednego Osman Ferreyra. Całe spotkanie zakończyło się pogromem 5:1 i tym samym przypieczętowało zwycięstwo Independiente w Torneo Apertura. Radości w klubie było co niemiara, bo choć Diablos Rojos mają wspaniałą historię, to w ostatnich sezonach próżno było ich szukać na szczycie tabeli, a dwa tytuły mistrzowskie zdobyte w ciągu trzech lat to dla kibiców było nie lada wydarzenie. Choć trzeba przyznać, że ten tytuł był zdobyty nie w wyniku porywających występów El Rojo przez całą rundę, a raczej dzięki rozczarowująco słabej grze Boca Juniors, które zanotowało 9 remisów. Lecz mało kogo to obchodziło. Nie w tej części Buenos Aires.
   Nikt też zbytnio nie przejął się ostatnią ligową porażką z Atletico Rafaela (0:2), gdzie zagrał rezerwowy skład, gdyż już za kolejne dwa dni Club Atletico Independiente mierzył się w półfinale Klubowych Mistrzostw Świata z meksykańskim CF Monterrey.

DOKONAĆ NIEMOŻLIWEGO

...w miarę możliwości, oczywiście...