W przerwie między rozgrywkami do zespołu dołączył - za 85 tysięcy euro z Guillermo Brown - kolejny utalentowany nastolatek: 16-letni wówczas prawy pomocnik Alfredo Avalo oraz doświadczony 30-letni napastnik German Denis, który do Argentyny wrócił po tym, jak włoskie Udinese nie przedłużyło z nim kontraktu. 
   A skoro przyświecała mi zasada, że kto stoi w miejscu, ten się cofa, niczym zaskakującym było to, że podczas sparingów zrezygnowałem z  klasycznego ustawienia  4-5-1 na rzecz diamentowego 4-5-1, które w założeniach miało sprawić, że najmocniej obsadzona w moim zespole pozycja środkowego ofensywnego pomocnika będzie również tą najbardziej eksploatowaną. Zwłaszcza środkowy ofensywny pomocnik, który miał być rozgrywającym, a w sprzyjających warunkach grać jako klasyczna 10.

   Nie trzeba było być jasnowidzem, żeby na podstawie sparignów wywnioskować, że Facundo Parra raczej zbyt dużo sobie w Fazie Zamknięcia nie pogra, bo pozycja podstawowego napastnika przeznaczona była dla sprowadzonego niedawno Denisa, który w przedsezonowych spotkaniach prezentował się bardzo dobrze zdobywając połowę wszystkich strzelonych przez Independiente w tych meczach goli.



   Kiedy więc na początku drugiej połowy pierwszego meczu w Torneo Clausura przeciwko San Lorenzo German Denis opuścił boisko na noszach, Facundo nie miał innego wyjścia jak pokazać się z jak najlepszej strony. Trzeba było mu oddać, że się starał i strzelając gola został jednym z lepszych aktorów tego widowiska.


Pomeczowa diagnoza lekarska kontuzji Germana Denisa (złamana kostka) pokrzyżowała moje niecne plany uczynienia z niego głównego atakującego ekipy Independiente, ale wcale nie oznaczało to, że Parra mógł grać teraz z mniejszym zaangażowaniem, wręcz przeciwnie - w każdym meczu musiał udowadniać, że gra nie tylko dlatego, że jego kolega wypadł ze składu na 3 miesiące.

   Nowa taktyka przenosiła ciężar gry Independiente ze skrzydeł do środka pola, w którym grający tuż za plecami napastnika wysunięty rozgrywający miał duże pole do popisu, a dodać należy, że grający na tej pozycji Patricio Rodriguez wyglądał na bardzo zadowolonego z tego, że to od niego zależy gra Diablos Rojos i odwdzięczał się świetną grą. W spomnianym wyżej spotkaniu nie tylko strzelił gola, ale również asystował przy trafieniu Parry, a w następnym meczu przeciwko Banfield (2:1) dołożył kolejne dwie asysty przy golach obrońcy Matheu.

   Celem minimum w Copa Libertadores było wyjście z grupy, a po wylosowaniu brazylijskiego Cruzeiro, meksykańskiego Monarcas Morelia i boliwijskiego Oriente Petrolero inny scenariusz uznany byłby za blamaż. I choć pierwszy mecz w Belo Horizonte nie zakończył się po myśli kibiców Independiente (1:0 dla Cruzeiro), wszyscy głęboko wierzyli w awans - choćby z drugiego miejsca.

TO IDZIE MŁODOŚĆ

   Nowa taktyka pozwoliła nie tylko wykorzystać potencjał już co bardziej doświadczonych piłkarzy, ale dała również możliwość na ogrywanie utalentowanej młodzieży. I jeśli mówię młodzieży, to dokładnie to mam na myśli, gdyż Maximiliano Valente w tamtym czasie miał 17 lat, a Sergio Valdes był od niego o całe 5 miesięcy młodszy. Tak młody wiek nie przeszkodził im w niektórych spotkaniach dominować wydarzeń na boisku, jak na przykład w ligowym meczu przeciwko All Boys (4:1), gdzie grający całe spotkanie Valente, zaliczając asystę i zdobywając gola został graczem meczu, a Valdes - wchodząc na boisko po przerwie - również zakończył z takim samym dorobkiem, stając się najmłodszym strzelcem gola w Primera Division w tamtym sezonie. I choć świetne występy przeplatali trochę gorszymi, nadal dostawali szanse na pokazanie się, a ten pierwszy nawet na dłużej zadomowił się w pierwszym składzie.

   Gra El Rojo z meczu na mecz wyglądała coraz lepiej, Rodriguez dzielił i rządził na boisku, skutecznością popisywał się Parra. Z prawej strony defensywy dobrze ze swoich obowiązków wywiązywał się wypożyczony z Gremio Porto Alegre Sergio Bueno, który wskoczył do składu po tym jak we wspomnianym meczu z Banfield Eduardo Filippini złamał kość śródstopia i musiał pauzować przez 4 miesiące. Nawet grający z konieczności na lewej obronie Gabriel Milito spisywał się przyzwoicie (podstawowy lewy obrońca Adrian Argacha złamał rękę i wypadł ze składu na 6 tygodni). I nawet porażka z Boca (0:1) na własnym boisku nie zmąciła dobrych nastrojów, bo oprócz tego Independiente notowało dobry wynik za dobrym wynikiem. Jednak taki stan rzeczy nie mógł trwać wiecznie.

PRZETRWAĆ TRUDNE CHWILE

   Zadyszka musiała kiedyś dopaść Diablos Rojos, ale na szczęście nie stało się to w najważniejszej części sezonu ani też niemoc nie dopadła wszystkich zawodników jednocześnie. Najpierw był mecz przeciwko Estudiantes La Plata, gdzie Bueno spóźnił się z wślizgiem w polu karnym. Pech chciał, że była to 90. minuta spotkania i nie było czasu na odrobienie strat (1:2). Starcie z Arsenalem de Sarandi skończyło się remisem (2:2) tylko przez błędy Milito (nota 5.1...), zresztą Gabriel zawsze był dla mnie tykającą bombą, więc z każdym meczem dojrzewała we mnie decyzja co do jego przyszłości. Mecz z Lanus (1:2) zawalił Fabian Assmann przepuszczając do siatki 2 z 3 celnych strzałów Mariano Pavone. Całe szczęście, że mecz u siebie z Cruzeiro w Copa Libertadores (0:1) był już tylko formalnością, bo w grupie D wszystko było już jasne. Świetne mecze w CL rozgrywał Rodriguez i Parra - ten pierwszy asystował, a ten drugi strzelał i po meczach grupowych miał 5 trafień.
Mecz z Rosario Central (0:0) pokazał, że drużyna dołek formy ma już raczej za sobą, a od porażki gości uratował jedynie bramkarz Jorge Broun (ocena 8.5, nota bene po sezonie przeszedł do Juventusu Turyn za 7,25mln euro), ale trzeba było coś szybko wymyślić, gdyż w meczu z Cruzeiro kontuzję znowu złapał Argacha, a po meczu z Rosario Central Carlos Matheu, środkowy obrońca, który grał z prawej strony defensywy też nabawił się urazu i powstał problem z lewej strony (przeciwko Rosario grał tam nominalny prawy obrońca Bueno) i w środku obrony, a kolejny mecz to już spotkanie w drugiej rundzie Copa Libertadores przeciwko brazylijskiemu Botofago, a następnie derby Clasico de Avellaneda przeciwko Racing Club w Torneo Clausura. 

PRZEWROTNE KOLEJE LOSU

   Zmiana taktyki nie wpłynęła zbyt dobrze na pozycję, podstawowego dotychczas piłkarza Independiente, skrzydłowego Osmana Ferreyry. W poprzednim systemie gry, lubiący szaleć na bokach boiska Osman mógł liczyć na występy od pierwszych minut, a w Turnieju Zamknięcia 2013 musiał się zadowalać przeważnie wejściami z ławki. Duża ilość kontuzji sprawiła, że dostał swoją szansę w jednym z ważniejszych meczów w sezonie, lecz nie w dobrze znanej sobie ofensywie, a na lewej obronie.

PUCHAROWA CHWAŁA

   Nikt łatwego meczu się nie spodziewał, niby jest to truizm, ale w półfinałach najbardziej prestiżowych rozgrywek kontynentalnych nie ma przypadkowych drużyn. Dlatego też miało to być jedno z najtrudniejszych spotkań w tym sezonie i właśnie takie ono było. Choć spodziewałęm się wielu ataków i zaciętej obrony i z jednej i drugiej strony, to mecz przerodził się w twarde, męskie widowisko, w którym sędzia pokazał 8 żółtych kartek. Jednak to w Independiente na lewej obronie grał Osman Ferreyra, po którego to strzale w 40. minucie z rzutu wolnego piłka odbiła się od gracza gości i myląc bramkarza wpadła do siatki. I to również Ferreyra bezbłędnie wykonał rzut karny, który został podyktowany w 64. minucie po faulu na Parrze. W pełni zasłużone zwycięstwo!


Rewanż miał się rozpocząć od huraganowych ataków Brazylijczyków, ale już w 4. minucie Patricio Rodriguez został zahaczony na połowie przeciwnika, a perfekcyjnym rzutem wolnym popisał się Ferreyra. Parra mógł spokojnie przymierzyć i strzelił głowną na 1:0. Palmeiras wyrównało już w 22. minucie po strzale Klebera, ale pomimo dalszych ataków do przerwy wynik się nie zmienił. Po przerwie gra się zaostrzyła i tym razem sędzia też musiał temperować zapędy piłkarzy żółtymi kartkami (10 w całym spotkaniu). Independiente broniło się dzielnie do końca i czasem kontratakowało, ale wynik już się nie zmienił. 1:1. Osman Ferreyra po raz drugi z rzędu graczem meczu. Independiente w finale Copa Libertadores!

A tam Independiente - Racing Club. Derby Clasico de Avellaneda.




I ten wynik - pomimo kiepskiej oceny - nie jest winą Assmanna. To Milito sadził takie babole w obronie, że aż trudno było w to uwierzyć. Tym meczem definitywnie przesądził o swojej przyszłości. Rewanż nadal nie był formalnością (choć Milito miał nie zagrać), bo przecież wiadomo, że derby rządzą się swoimi prawami. 21 - 9 w strzałach i 11 - 4 w celnych dla Independiente. Ferreyra nadal w formie.



Od 13. minuty to Racing prowadził 1:0 po strzale Bielera i w tym meczu to on miał zdecydowaną przewagę (20 - 10 w strzałach, 6 - 3 w celnych), jednak gracze La Academia nie potrafili się wstrzelić w bramkę. Za to El Rojo - pomimo dłuższego utrzymywania się przy piłce - nie potrafili sobie stworzyć dogodnych sytuacji do zdobycia bramki. Aż do 83. minuty, kiedy to Rodriguez popisał się świetną indywidualną akcją zakończoną precyzyjnym, technicznym strzałem i Independiente nie wypuściło już tego "zwycięskiego remisu" z rąk.

Pierwsze zwycięstwo Club Atletico Independiente w Copa Libertadores od 1984 roku i ósmy tryumf w tych rozgrywkach stały się faktem. Klub potwierdził, że przydomek El Rey de Copas - Króla Pucharów - nie należy mu się bezpodstawnie.