Piłka nożna to podobno najbardziej nieprzewidywalna dyscyplina sportowa w historii i na świecie również. Niesamowite mecze, walka, piękne sztuczki piłkarskie, asysty i gole. Tylko gdzie jest to wszystko?

Nie czuję emocji, kiedyś moje serce wrzało na samo uczucie meczu. Spektakl piłkarski był świętem. Czekałem na Ligę Mistrzów od ostatniego gwizdka meczu finałowego. Nie wyłączałem TV. Jeszcze wzniesienie pucharu.

Wychowałem się na Euro 2004. Żyłem tymi pojedynkami. Pamiętam mecz Holandii z Czechami. Odwrócone losy spotkania i 2:3 dla naszych sąsiadów. To było niesamowite widowisko. Potem wygrana z Łotwą, znów gonienie wyniku, pamiętam to jak wczoraj. Verpakovskis po szybkiej kontrze. Potem Czesi konsekwentnie i osiągnęli cel. Z tego meczu najbardziej zapamiętałem doliczony czas gry… Nedveda, który ustawia piłkę w rogu, sędzia go pospiesza, czas kończyć mecz. Piękna świadomość zwycięstwa. Na koniec rezerwowym składem z Niemcami. Cóż to był za mecz! Znów gonienie wyniku… najbardziej podobała mi się akcja na 1:! bodajże, głowy nie dam, jak rezerwowy Czechów, Blażek, odepchnął Niemca po rogu i jakby nic złapał piłkę, daleko wybił na prawe skrzydło i ta niesamowita generacja piłkarska zdobyła bramkę. Potem ten cholerny Rehhagel, Grecja wygrała niezasłużenie. Utkwiło mi zdarzenie z dogrywki, gdy mającego pakować piłkę do bramki za bary złapało 2 Greków. Faulu nie odgwizdano. Poszedł róg i marzenia Czechów razem z nim. Do siatki.
 

Pamiętam drugą cudowną drużynę tamtego turnieju w Portugalii, Szwecję. Niezapomniany mecz z Danią, 2:2, które wykluczyło awans Włochów. Najciekawsze było to, że tylko taki wynik nie dał awansu Italii. Może i się dogadali… ale jakoś nie płakałem, nie płaczę i płakać nie będę, gdy dwie aspirujące drużyny okiwają silną, która sama jest sobie winna. Nikt jej nie bronił wygrać.
 

Upadek Francji także miał miejsce na Euro 2004. To w tym europejskim czempionacie polegli, znów te cholery, z Grekami. Karagounis, lider tej drużyny, Charisteas, świetnie grający głową napastnik, choć w Anglii zabawił tylko przez moment, Seitaridis, który potem wylądował nawet w Atletico. Nieśmiertelny Nikopolidis, który w tamtym okresie zamienił Panathinaikos na odwiecznego rywala z Pireusu, Olympiakos. Już wtedy na głowie tego golkipera była siwizna. Bronił jak w transie. Był niesamowity. Chciałbym być taki jak on, oczywiście gdybym wtedy chciał być bramkarzem.
 

Nim jednak niespodziewanie polegli z późniejszym mistrzem Europy, który z 24. miejsca w rankingu FIFA skoczył potem na 11., w fazie grupowej zmierzyli się z Anglikami. Cóż to był za mecz! Najpierw piękna wrzutka Becksa i gol Lamparda… a potem ten niesamowity Fergie time, który wcale nim nie był. Karniak dla Anglików, w kapitalny sposób wybroniony przez Fabiena Bartheza. Szybka kontra i wolny moment później Zizou. Jakieś 15 metrów do bramki Jamesa, a on włoił mu w okno. W końcu Zinedine Zidane to największy piłkarz w historii futbolu. Na sekundy przed końcem strzelił drugiego gola z karnego. Tylko geniusz mógł to wytrzymać, był prawdziwym liderem.
 

Fajnym momentem był też mecz otwarcia. Portugalia niespodziewanie ograna przez Grecję 1:2. Potem ciekawym meczem był pojedynek Greków z Rosjanami. Również 2:1, ale dla Ruskich, którzy i tak już nie mogli awansować. Dla Hiszpanii był to turniej bardzo nieudany. Dla Francji, Anglii, Niemiec i Holandii również. Mecz finałowy miał być zemstą tych wszystkich mocarstw, a ciosy Portugalii zemstą podwójną. Za nich, za upokorzenie w meczu otwarcia, piłka roteiro miała wpadać do bramki choćby raz. Nie wpadła. Charisteas z rogu, główką, a jakże i tyle!
 

Z piłkarzy pamiętam Rooneya, gdy strzelał gole jako szczyl, kolejnego podobnego przykładu szukać daleko nie trzeba. Vonlanthen strzelił Francuzom. Rok młodszy niż Wayne. Ciekawy gość, urodzony w Kolumbii.  Jakoś rok temu zawiesił karierę, która nie tak miała przecież wyglądać. Teraz wznowił przed sezonem i oby wrócił w wielkim stylu. To był niesamowity talent. Byle kto nie zostaje najmłodszym strzelcem gola na Euro w historii.
 

Nie sposób nie wrócić myślami do Czechów. Karel Poborsky, Nedved, Milan Baros, Janek Koller… Petr Cech, Tomas Rosicky. Niesamowity był zwłaszcza Baros z Liverpoolu, który stracił sezon przez kontuzję kolana w meczu z Blackburn Rovers. Dzięki temu na Mistrzostwa Europy pojechał wypoczęty i został królem strzelców. Pamiętam, że po turnieju zainteresowany nim był sam Real Madryt, a ostatecznie Czech stracił plac w Liverpoolu, gdzie wygryzł go Djibril Cisse. Taki o, prezent od Houlliera.
 

To właśnie po Euro 2004 Niemcy całkowicie zmienił system szkolenia młodzieży, którego żniwa zaczęli zbierać w ostatnich 2-3 latach. Szwedzi biegali z Larssonem, Ibrą i Ljungbergiem, Hiszpanie z Raulem, młodziutkim Torresem i Helguerą, Bułgarzy z Berbatovem, a Chorwaci z Prso. Wracam do tego turnieju często z wielkim sentymentem. Był niesamowity, pomimo Grecji…

***

Wpis pochodzi z mojego bloga - vivalafrance.blog.pl - zapraszam!
 

A Wy na jakim turnieju pierwszy raz przeżywaliście uniesienia?