2019/20
Po zakończeniu sezonu, który właśnie opisuję - miałem poczucie klęski i niewykorzystanej szansy. Musiałem dać sobie jeden dzień zupełnego oddechu od FM-a, by na sprawy spojrzeć z odpowiednim dystansem. Czy naprawdę było aż tak źle? Nie w tym rzecz. Mogło być bowiem wspaniale, a skończyło się na „zaledwie" bardzo dobrze. Zresztą - oceńcie sami!
TRANSFERY
Latem 2019 roku Stoke City było praktycznie nieobecne na rynku transferowym. Nie przybył nikt, kto zaliczyłby debiut w późniejszych 10 miesiącach. Pierwsze gry w naszych barwach zanotował natomiast grecki bramkarz, newgen Diamantis Theos - a wynikało to z faktu, że po 5 latach nieprzerwanych występów, kontuzję złapał Jack Butland. To niesamowite, ale na posterunku (bez choćby sekundy przerwy!) trwał od 15 marca 2015 do 24 marca 2020 roku! 307 meczów z rzędu! Zastępujący go Theos nie był postacią nową - od trzech sezonów wypożyczałem go bowiem z Panathinaikosu, by Butland miał taniego w utrzymaniu i dobrego dublera.
Nie przybył nikt (oprócz kilku natychmiast wypożyczonych młodzieńców), natomiast sprzedałem gracza, który był z pewnością jedną z fundamentalnych postaci drużyny. Jednak miałem serdecznie dość jego arogancji, buty, wiecznego malkontenctwa i kontraktowych żądań. Zatem Gaston Gil Romero - bo to o nim oczywiście mowa - przeszedł do Realu Madryt za 35,5 mln. funtów. Biorąc pod uwagę fakt, że trzy lata wcześniej zapłaciliśmy za Argentyńczyka 8 mln. - interes wyszedł całkiem, całkiem... Jednak jeszcze lepszy (biznes) „zrobiłem" na zawodniku, który... nigdy nawet nie zadebiutował w barwach Stoke! W czerwcu 2017 roku sprowadziłen bowiem z Malmoe szwedzkiego newgena (Tim Eskilsson). Pograł sezon w rezerwach, następne rozgrywki (2018/19) spędził na wypożyczeniu w Borussi Dortmund (zapłaciła ona za tą przyjemność 2 mln. funtów). Przed obecnym sezonem Niemcy zdecydowali się wyłożyć na transfer definitywny Szweda aż 16 mln. funtów! Taka ciekawostka...
USTAWIENIE TAKTYCZNE I WYKONAWCY
Nie spodziewałem się większych problemów po odejściu Gila Romero. Tak naprawdę - zaplanowałem sobie to wszystko... Właśnie dlatego - w styczniu 2019 - zakupiłem z Liverpoolu za wielkie pieniądze Jordana Rossitera (patrz poprzedni manifest), aby ten przez pół roku zaadaptował się do naszego stylu gry i był gotów do zastąpienia wiecznie niezadowolonego Argentyńczyka.
Gil Romero grał jako defensywny pomocnik i pełnił rolę „regista", natomiast Rossiter - rolę „cofniętego rozgrywającego". I to cała zmiana taktyczna w stosunku do zeszłego sezonu.
A oto wszyscy piłkarze, którzy występowali w sezonie 2019/20:
Butland (Theos) -
Silva (Rivera), Stoner (Krychowiak), Caulker (Casasola), Shaw (Murru) -
Rossiter (Uvalin) -
Shelvey (Ward-Prowse) -
Allione (Halilović), Barkley (Leszczuk), Ferreira Carrasco (Żivković, Roberts) -
Rescaldani (Natalicchio, Ljaszczenko).
A zatem stosunkowo niewielka, ale zgrana i zdeterminowana grupa (24 graczy).
Po zeszłorocznym zwycięstwie w Lidze Mistrzów (lepiej egzekwowane rzuty karne z Milanem) - zdołałem chyba przekonać zawodników, że nie powinni mieć już żadnych kompleksów. I to zarówno stając w szranki przeciwko rywalom krajowym - jak i europejskim. Ale - co oczywiste - Stoke City nadal brzmi o wiele gorzej niż Manchester United, Real Madryt, Chelsea Londyn czy Bayern Monachium... Jednak udało mi się zebrać w jednym miejscu i czasie naprawdę świetnych piłkarzy. I co najważniejsze - rezerwowi wcale nie są słabsi od tych, co wybiegają w składzie podstawowym!
ROGRYWKI
Superpuchar Europy... 30 sierpnia 2019 roku zagraliśmy w Oslo, na stadionie Ullevaal ze zwycięzcą Ligi Europy - Atletico Madryt. W 24 minucie po niepewnej interwencji Romulo i Brumy do piłki dopadł Ross Barkley i trafił na 1-0! W 51 minucie wyrównał Cedrick - przepięknie uderzył lewą nogą z rzutu wolnego i Butland musiał wyciągać piłkę z siatki. Cztery minuty później - rzut wolny dla nas. Do piłki podszedł Rescaldani, strzelił mocno, lecz bramkarz Roberto zdołał odbić piłkę. Doszedł jednak do niej szybki jak strzała i czujny Allione ustalając wynik meczu! 2-1! Tym samym po raz drugi zgarnęliśmy Superpuchar Europy (poprzednio, w roku 2017, jako triumfator Ligi Europy).
Klubowe Mistrzostwa Świata... W grudniu udaliśmy się do Kanady, by wziąć udział w KMŚ. Na początek przyszło nam zmierzyć się z egipskim Ismaily. Wystawiłem rezerwowych, aby gracze wyjściowego składu mieli czas porządnie odpocząć przed (prawdopodobnym) finałem. Szybko okazało się, że Ismaily jeżeli cokolwiek potrafi - to na pewno nie grać w piłkę! Drugi garnitur Stoke City rozniósł rywali aż 11-0 (rekordowa wygrana w klubowej historii!), a obfitym łupem bramkowym podzielili się: Natalicchio (4), Halilović (3), Roberts (2) oraz Żivković i Rescaldani, który wszedł na ostatnie 25 minut.
W finale spotkaliśmy się z Sao Paulo i dość szybko objęliśmy prowadzenie (Rescaldani dobił strzał Shelveya z rzutu wolnego). Potem trwał wyrównany bój. W 68 minucie za Barkleya wprowadziłem Alena Halilovicia i Chorwat dwoma strzałami (w 82 i 89 minucie z karnego) przypieczętował zwycięstwo. Przy okazji wybrany został najlepszym piłkarzem turnieju.
Puchar Ligi... Od początku kampania w tych rozgrywkach była najeżona trudnościami. Trafialiśmy na same ekstraklasowe drużyny! Najpierw padł Everton, potem Manchester City a w ćwierćfinale roznieśliśmy wręcz Tottenham (5-0!) Niestety - w półfinale przegraliśmy pierwszy mecz na Old Trafford z Manchesterem United 1-3. Szczęśliwie dwa tygodnie później 60 tysięcy fanów na Britannia Stadium zobaczyło doskonały mecz - i budzącego się z jesiennego snu Rescaldaniego. Nie ma bowiem co ukrywać, że nasz supersnajper drugiej połowy roku 2019 nie może zaliczyć do szczególnie udanych... Jednak w rewanżu z Man Utd (który wygraliśmy 3-0 awansując do finału Pucharu Ligi) gwiazda Ezequiela znów świeciła dawnym blaskiem! Trafił on dwukrotnie a trzeciego gola dołożył jego rodak Allione. Finał - to w porównaniu do rywalizacji z Man Utd - przyjemny spacerek. Dołujące w lidze Wigan uległo nam aż 1-4 a Rescaldani popisał się hat-trickiem! Zatem po raz drugi z rzędu zdobyliśmy Puchar Ligi Angielskiej!
Puchar Anglii... Tutaj - w przeciwieństwie do rozgrywek opisanych powyżej - nie mieliśmy prawa narzekać na los. Najpierw wyeliminowaliśmy West Ham, potem grające gdzieś w League Two Fleetwood Town (choć obie drużyny przegrały z nami minimalnie - 0:1). By przejść Aston Villę, potrzebne były dwa spotkania (gdyż u siebie zremisowaliśmy ledwie 2-2). Powtórka dała nam zwycięstwo 3-2, a w ćwierćfinale wylosowaliśmy Huddersfield (które napsuło nam sporo krwi rok wcześniej). Tym razem wygraliśmy bezproblemowo 2-0, by w półfinale roznieść przedstawiciela Championship, Nottingham Forest aż 7-1! Znów popis gry dali rezerwowi - gdyż to głównie oni występowali w FA Cup.
W finale spotkaliśmy się z Arsenalem Londyn. Byłem dość pewny swego z tego powodu, że wiosną 2020 roku Stoke grało wprost fenomenalnie i śrubowało rekordy gier bez porażki... Jakże wielkim szokiem była więc porażka 0-3... Naprawdę, niewiele mieliśmy do powiedzenia w tym meczu. To był już piąty finał Pucharu Anglii za mojej kadencji, lecz udało się wygrać tylko raz, w roku 2017.
Liga... Najważniejsza wiadomość: odebraliśmy Chelsea Londyn tytuł mistrzów Anglii (który na ich rzecz utraciliśmy w zeszłym sezonie)! Rok temu mieli nad nami 11 punktów przewagi - tym razem to my odsadziliśmy ich na 14 oczek! To były wspaniałe rozgrywki! Zgrany i pewien swoich umiejętności zespół dosłownie poniżył konkurencję! Przegraliśmy zaledwie 4 razy (jesienne wyjazdy z Southampton, Man Utd, Chelsea i Liverpoolem). Wiosną drużyna z zegarmistrzowską demolowała rywali wygrywając aż 16 razy pod rząd! Od stycznia do końca ligi osiągnęliśmy następujące rezultaty:
Czy można się więc dziwić tak dużej przewadze w tabeli? Absolutnie nie! Stoke City nie okazało się żadną efemerydą! Klub dysponuje 60-tysięcznym stadionem, armią wiernych fanów i wspaniałą drużyną. Na stałe dołączyła ona do angielskiej czołówki i - mam nadzieję - będzie w tym towarzystwie prymusem!
Liga Mistrzów... Grupę wygraliśmy bez większych kłopotów (przed Sportingiem Lizbona, Olympique Marsylia i Dinamem Zagrzeb). Jednak nie uniknęliśmy wpadek (porażka w Lizbonie 0-1 czy wręcz wygłup rezerwowych w meczu „o pietruszkę" w Marsylii (aż 2-5). Prawdziwa gra zaczynała się jednak dla mnie od fazy play-off. CSKA Moskwa nie miał zbyt wiele do powiedzenia (0-0, 3-0), natomiast nasz ćwierćfinałowy rywal - Arsenal Londyn - to już twardy orzech do zgryzienia. Tymczasem u siebie wygraliśmy aż 3-0, choć do przerwy nic na to nie wskazywało. Jednak za kontuzjowanego Barkleya wszedł Alen Halilović i... okazał się najlepszym graczem meczu! W 55 minucie podał do Rescaldaniego, a ten - nietypowo prawą nogą - uzyskał prowadzenie. Potem Chorwat osobiście trafił na 2-0 (83 minuta) a w 86 bezbłędnie wykorzystał rzut karny podyktowany za faul na sobie samym! To się nazywa „w pojedynkę rozstrzygnąć wynik meczu"! Spotkanie w Londynie zakończyło się remisem 1-1.
W półfinale wielki dwumecz z Milanem! To rewanż za finał Ligi Mistrzów AD 2019, który rozstrzygnęliśmy na swoją korzyść po remisie 0-0 i lepiej egzekwowanych rzutach karnych.
Mistrzowie Włoch dwukrotnie obejmowali prowadzenie (Balotelli - 12 minuta, Volland - 60) lecz moi piłkarze tyleż samo doprowadzali do remisu (Shelvey - 38 minuta i Caulker - 76). To co wydarzyło się na Britannia Stadium przeszło moje najśmielsze oczekiwania! Zdeklasowaliśmy Milan aż 5:1 (hat-trick Rescaldaniego) zupełnie nie przejmując się faktem, że to Włosi (konkretnie Balotelli) objęli prowadzenie!
Finał - po raz drugi z rzędu! - był nasz. A w nim - żeby było dramatycznie - wypadło się nam spotkać z największym ligowym rywalem, prowadzoną przez Mourinho Chelsea Londyn.
Nakreślę trochę tło tego meczu... Stoke notowało fantastyczną wiosnę! Rozbijaliśmy kolejnych rywali - finał pucharu ligi, liga, puchar Anglii, Liga Mistrzów... Wydawało mi się, że jesteśmy niepowstrzymani i niezwyciężeni! Nie było na nas siły! Od 11 stycznia 2020 do 10 maja 2020 roku zanotowaliśmy 34 mecze bez porażki! Klubowy rekord! Do końca sezonu pozostawały dwie gry: finał Pucharu Anglii z Arsenalem i finał Ligi Mistrzów z Chelsea!
16 maj i 23 maj!
Wiele dni na regenerację sił!
Chciałem wygrać oba te niezwykle ważne mecze! W końcu Arsenal wyeliminowaliśmy w ćwierćfinale Champions League a w Premiership też nie pozostawiliśmy im złudzeń (3-1 na wyjeździe w kwietniu!). Byliśmy faworytami, bez dwóch zdań!
Zatem gdy przegraliśmy finał Pucharu Anglii aż 0-3 (pisałem o tym wyżej) - wszyscy poczuli się zszokowani, ja też! Spróbujcie zrozumieć - notujemy wspaniałą passę (te 34 mecze bez porażki), w półfinale Champions League gromimy AC Milan aż 5-1, dziennikarze wypisują peany na naszą cześć - a tu nagle taki dzwon! Próbuję jakoś podnieść morale chłopaków po tym nieszczęsnym finale Pucharu Anglii, bo przecież ostatni akord Champions League - wielki mecz z Chelsea - wymaga wzniesienia się na szczyty umiejętności.
23 maj 2020, Rzym (Stadio Olimpico), 70 634 widzów.
Sędziuje Szwajcar Carlo Bertolini.
CHELSEA: Courtois - Azpilicueta (k), Bartra, Bah, David Luiz - Pedro Obiang, Srom - Oscar, Badelj, Mata - Welbeck.
Menadżer: Jose Mourinho
STOKE: Butland (k) - Silva, Stoner, Caulker, Shaw - Rossiter (79, Uvalin) - Shelvey - Allione (66, Ward-Prowse), Barkley (59, Halilović), Ferreira Carrasco - Rescaldani.
Menadżer: Łukasz Czyżycki
9 minuta... Grający na lewej obronie Brazylijczyk David Luiz wrzuca piłkę z autu na nasze pole karne. Tam - mimo asysty Stonera - przejmuje ją utalentowany, 20-letni czeski newgen o trochę dziwnym nazwisku (Michael Srom) i uderza na bramkę. Po drodze dołożył swoją nogę Danny Welbeck - i stało się... 0-1.
W tym miejscu mógłbym właściwie zakończyć swoją relację... Upokorzona przez nas w lidze Chelsea (aż 12 punktów przewagi!) nie pozwoliła mojej drużynie w tym finale praktycznie na nic... Co gorsza - w drugiej połowie Welbeck dwukrotnie trafił w słupek i mogliśmy przegrać nawet wyżej... Mourinho nie przeprowadził żadnej zmiany - ja aż trzy, ale bez rezultatu. Byliśmy bezsilni.
PODSUMOWANIE
Zacząłem manifest od konkluzji, że kończyłem ten sezon z poczuciem klęski... Zrozumcie - zostały dwa mecze do końca (finał Pucharu Anglii i finał Ligi Mistrzów), a ja obydwa przegrałem! Natomiast wcześniej zanotowałem wspaniałą serię 34 spotkań bez porażki! Te dwie porażki musiały zatem boleć...
Jednak gdy spojrzymy chłodnym okiem na grę Stoke w przekroju całego roku - ocena musi być pozytywna! Bo przecież oprócz tych dwóch bolesnych finałowych porażek - zdobyliśmy cztery trofea (Superpuchar Europy, Klubowe Mistrzostwo Świata, Puchar Ligi i mistrzostwo Anglii)!
NAJWAŻNIEJSZE ROZGRYWKI W EUROPIE:
Mistrzowie najsilniejszych lig:
Anglia: Stoke City zdetronizowało Chelsea Londyn.
Francja: PSG obronił tytuł.
Hiszpania: Real Madryt zdetronizował Barcelonę.
Niemcy: Borussia Monchengladbach zdetronizowała Bayern Monachium.
Włochy: Milan obronił tytuł.
Liga Mistrzów: Chelsea Londyn (1-0 ze Stoke, gol: Welbeck)
Liga Europy: Everton Liverpool (2-2, po dogrywce (karne: 4-3) z Manchesterem United, gole: A. Ayew (2) - Quintero, Henriquez)
Jak widzicie - liga angielska rządzi w Europie! Zarówno do finału Champions League jak i Ligi Europy dotarły same ekipy z Premier League!
Anglia, 2019/2020
W FM 2018 piłkarze będą mogli ujawniać że są homoseksualistami
Od Zera Do Bohatera
Kocioł jadu
Słaby blog na poziomie, najgorszy blog na świecie
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ