2044/45
Po zdobyciu piętnastego Pucharu Mistrzów przez PSG - nadal trwały piękne chwile francuskiego futbolu. Ekipa „Trójkolorowych" w której znalazło się aż dziewięciu graczy mojego klubu (Wrzesniak, Catherine, Grand, Ekwalla, Rey, Gregori, Kendouci, Vanitou i Tunani) plus trzech byłych (Diarra, Le Borgne i Mauli) - po raz pierwszy (w moim świecie gry) została mistrzem Europy! Kilka tygodni później Francja dołożyła do tego złoty medal olimpijski (również pierwszy) a z PSG wydelegowałem na ten turniej trzech graczy: Wrzesniaka (choć de facto był już wtedy wypożyczony do Man City), Blaze i Diakhate. Innych nie puściłem ze względu na napięty kalendarz w sierpniu.
W sezonie 2044/45 do zdobycia miałem siedem trofeów. Ta opowieść będzie o tym jak rozegrać 62 spotkania, przegrać z nich zaledwie 2 (słownie: dwa!) i powiększyć kolekcję zdobyczy nie o siedem, lecz tylko... o cztery!
Zaczynamy tradycyjnie od ruchów transferowych. Zdecydowałem się pożegnać dwóch wybitnych graczy; to Henri Gregori oraz Fabrice Rey. Pierwszy z nich został za 48 mln euro wytransferowany do Olympique Marsylia drugi za 40 mln wypożyczony na sezon do Arsenalu. Przyczyny rozstania były różne - w przypadku Gregoriego przesyt sukcesami, natomiast jeśli chodzi o Reya - uznałem, że pora uczynić graczem pierwszego wyboru Meksykanina Michaela Foxa. Fabrice natomiast był zawsze piłkarzem kontuzjogennym, więc po przekroczeniu trzydziestego roku życia mogłoby być z tym tylko gorzej. Obaj - Gregori i Rey zasłużyli na pamiątkowe tablice:
(W tabelce po imieniu i nazwisku, dacie urodzenia, pozycji, narodowości, dacie debiutu i ostatniego meczu: Kolejny Sezon, Liga, Puchar Francji, Puchar Ligi, Superpuchar Francji, Liga Mistrzów, Liga Europy, Superpuchar Europy, Klubowe Mistrzostwa Świata, Razem. Liczby to mecze/gole w poszczególnych rozgrywkach, a gwiazdki oznaczają ich wygranie)
Innym, ważnym w zeszłym sezonie ogniwem zespołu był boczny obrońca Adam Wrzesniak - wypożyczony teraz na rok do Manchesteru City (15 mln euro). Nie akceptował on roli zmiennika.
Jeśli chodzi o nabytki, to sprowadziliśmy do klubu kilku utalentowanych młodzieńców - a wymienić trzeba na pewno trzech z nich. Pierwszy to niemiecki nastolatek o jakże germańskim brzmieniu imienia i nazwiska - Marek Zawadzki. Marek to utalentowany obrońca lub defensywny pomocnik wypożyczony na razie z Kaiserslautern z dużymi szansami na stały angaż w PSG.
Brazylijski skrzydłowy Alex Fabiano sprowadzony z brazyliskiej Vitorii ma również zadatki na klasowego gracza (choć mój sztab szkoleniowy akurat uważa inaczej):
W styczniu dołączył też do nas piłkarz o bardzo zasłużonym dla PSG nazwisku - Aboubacar Sanogo. W odróżnieniu od sławnego poprzednika - jest obywatelem Wybrzeża Kości Słoniowej. Węgierski Debreceni VSC sprzedał go nam za zaledwie 250 tysięcy euro.
Innego rodzaju „nabytkiem" jest Davidson Semedo. Ten zawodnik przyszedł z naszej filii - Ajaxu Amsterdam - już w roku 2039. Jednak nie zdążył nawet zadebiutować, tylko przez pięć kolejnych lat był wypożyczany (Kopenhaga, Torino, Sampdoria, Borussia D., Milan). Teraz postanowiłem dać mu szansę gry - bo ma wszelkie dane, by być cennym uzupełnieniem drużyny. Problem w tym, że to trochę taki... buntownik. Oburzony faktem, że przez kilka lat nie otrzymywał powołań do dorosłej reprezentacji Holandii - tuż po powrocie do PSG zdecydował się reprezentować ojczyznę ojca - Republikę Zielonego Przylądka. Takiej egzotyki jeszcze u nas nie było!
Jest też kilku innych, lecz na razie ogrywają się głównie w rezerwach.
Runda jesienna była w naszym wykonaniu fenomenalna - wystarczy powiedzieć, że nie przegraliśmy żadnego meczu! Wzbogaciliśmy w tym okresie salę pamiątek o trzy trofea. Najpierw zdobyliśmy Superpuchar Francji po wygranej z Olympique Lyon 3-1 (Dević, Kendouci, van Veen), potem Superpuchar Europy po pokonaniu sensacyjnego zwycięzcy Ligi Europy z zeszłego sezonu - US Boulogne 2-1 (Bazin, Tunani) by w grudniu cieszyć się z Klubowego Mistrzostwa Świata - finał z Boca Juniors 3-0 (hat-trick Omara Tunaniego).
Ten mecz kończył wspaniały rok 2044 i aby było jeszcze piękniej - wyrównaliśmy nasz rekord gier bez porażki (wszystkie rozgrywki), który wynosił 52 i ustanowiony został pomiędzy 17/09/2016 a 20/05/2017. Czyli 27 wirtualnych lat wcześniej! Stało się jasne, że gdy nie przegramy pierwszego meczu w roku 2045 - ustanowimy nowy rekord. A przegrać nie mieliśmy prawa, gdyż przeciwko nam w rozgrywkach o Puchar Francji wystąpiła drużyna z francuskiej niższej ligi (National) o dźwięcznej nazwie Le Poiré-sur-Vie. Rezerwowi nie zawiedli, 7 stycznia 2045 roku wygrali 4-1 i mogliśmy cieszyć się z ustanowienia nowego rekordu - 53 spotkania bez porażki!
Ta niwiarygodna passa rozpoczęła się jeszcze w poprzednim sezonie (27/02/2044). Niemal rok bez smaku przegranej - to jest coś! Równocześnie jeden z zawodników mógł cieszyć się z własnego rekordu - to niespełna 16-letni Karim Trabelsi. 7 stycznia 2045 roku miał dokładnie 15 lat i 309 dni gdy strzelił w swoim debiucie bramkę na 2-0. Tym samym został najmłodszym strzelcem gola w historii PSG! Poprzedni rekordzista, dziś nasz uznany gwiazdor - Omar Tunani - uczynił to mając 16 lat i 33 dni. Czyżby więc Trabelsi - również wychowanek naszej akademii - miał szansę na równie udaną karierę? Zobaczymy - na razie brakuje mu nieco szybkości, lecz usilnie nad tym pracuje podczas treningu indywidualnego.
Po ustanowieniu rekordu - 53 mecze bez porażki! - niespodziewanie przyszedł lekki kryzys. Cztery dni po wizycie w Le Poiré-sur-Vie pojechaliśmy do Lyonu, by w ćwierćfinale Pucharu Ligi stawić czoło Olympique. I - niestety - ulegliśmy im 1-2, decydującego gola tracąc w dogrywce. Kompletnie „zaciął się“ fantastyczny jesienią Omar Tunani i w styczniu ani razu nie trafił do siatki - przełamał się dopiero 18 lutego!
Niemniej nadal nie przegrywaliśmy! W pewnym momencie zapragnąłem pobić następne dwa rekordy. Od 26/03/2016 do 20/05/2017 nie przegraliśmy w lidze 46 spotkań - teraz pojawiła się szansa by i to osiągnięcie poprawić! Co więcej! Nigdy - a gram już PSG 34 sezon - nie udało mi się zakończyć rozgrywek Ligue 1 bez porażki. Zamierzałem to wreszcie zrobić! I - Panowie! - oba cele udało mi się zrealizować! Drużyna po raz pierwszy w historii zakończyła rozgrywki ani razu nie schodząc do szatni pokonana:
Na koniec mamy równo 50 gier bez porażki w lidze (passa rozpoczęta 27/02/2044, czyli jeszcze w sezonie 2043/44) - i możemy nadal ten rekord śrubować!
Czy zatem tak wspaniały zespół mógł nie obronić Pucharu Mistrzów?! Okazało się, że może... Wystarczył w półfinale jeden, jedyny naprawdę fatalny mecz w naszym wykonaniu - na Camp Nou z Barceloną... Polegliśmy tam 1-4 i mimo zwycięstwa 2-0 u siebie oczywiście to oni awansowali do wielkiego finału...
Na domiar złego w finale Pucharu Francji zremisowaliśmy 1-1 z Boulogne, by ulec im w rzutach karnych. Czyli - fenomenalny sezon okazał się wcale .... nie tak bardzo fenomenalny...
Teraz już wiecie jak można z 62 spotkań przegrać zaledwie 2 (z Lyonem w Pucharze Ligi i Barceloną w Lidze Mistrzów) i na siedem możliwych trofeów zdobyć tylko cztery...
Francja, 2044/2045
Kocioł jadu
Słaby blog na poziomie, najgorszy blog na świecie
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ