Opis pierwszych siedmiu sezonów zawarty w manifestach był na niskim poziomie graficzno-estetycznym oraz nie zawierał żadnych screenów. W związku z tym postanowiłem sięgnąć do zachowanych sejwów, wybrać trochę "fotek" i jeszcze raz opracować ten okres mojej "działalności" w roli "menadżera PSG".
Zaznaczam, że zachowuję tekst oryginalny (z wyjątkiem kilku drobnych poprawek) i skupiam się głównie na oprawie graficznej tekstu oraz dodaniu screenów.
2012/13
Równo z ostatnim gwizdkiem sezonu 2011/12 podjąłem niesłychanie kontrowersyjne decyzje personalne. Pożegnanie z fantastycznie dośrodkowującym i wykonującym rzuty wolne David’em Beckhamem - nie wywołało większych emocji; zawodnik ostatecznie zbliża się do końca pięknej kariery. Pożegnanie z Thiago Mottą - również; chimeryczny Włoch o brazylijskich korzeniach raczej nie spełnił pokładanych nadziei. Lecz wystawienie na listę transferową Zlatana Ibrahimovicia ??? Przecież Ibra należał z pewnością do czołowych graczy - strzelił sporo goli, asystował gdy zacząłem wystawiać go na pozycji ofensywnego, środkowego pomocnika po przybyciu Leandro Damiao...
Lecz moje przemyślenia były następujące: piłkarz przekroczył już trzydziestkę, grał będzie tylko i wyłącznie gorzej - a jego potężny kontrakt - ponad 13 milionów euro w skali roku - był niewspółmierny do tego, co wnosił do zespołu. Stąd decyzja - lista transferowa, Manchester City zapłacił nam 11,5 miliona euro i... po kłopocie.
Oprócz wymienionych zawodników pożegnałem również takich graczy jak: Jallet, Alex, Maxwell, van der Wiel - wymieniam tylko najważniejszych. Równocześnie po powrocie z wypożyczeń nie widziałem miejsca dla Lugano, Bodmera i Momo Sissoko - wszyscy w komplecie zostali sprzedani.
Po takim ubytku „krwi“ musiałem zadbać o wzmocnienia. Następcą Ibrahimovicia w roli „dziesiątki“ mianowałem Christiana Eriksena, młodego Duńczyka ściągnietego z Ajaxu za 24 miliony euro.
Beckhama i Thiago Mottę zastąpili w roli środkowych, defensywnych pomocników Yann M’Vila i Lars Bender. Koszt - odpowiednio 30 i 17 milionów euro.
Poza tym w roli zawodników, którzy mieli być dublerami widziałem kolejnych nowych; Lucas Digne, Garry Bocaly, Ezequiel Munoz i Dede kosztowali w sumie prawie 50 milionów euro, lecz na początek w komplecie musieli zasiąść na ławce.
Podstawowy skład drużyny prezentował się następująco:
Sirigu - Corchia, Shawcross, Thiago Silva, Matuidi - M’Vila, Bender - Pastore, Eriksen, Menez - Leandro Damiao.
Oprócz wymienionych piłkarzy na grę mogli też liczyć: Sakho, Verratti, Pogba, Gameiro, Lavezzi, Chantome, Lucas Moura, Bahebeck, Sanogo i wypozyczony z AC Milan Niang. Zwraca uwagę pozycja Matuidiego - postanowiłem przekwalifikować go na lewego obrońcę i - dopóki Lucas Digne nie dojrzał do gry w pierwszym składzie - Matuidi spisywał się tam naprawdę dobrze.
Wyprzedzając fakty muszę napisać, że wypaliły wszystkie transfery poza jednym; Bocaly nie potrafił pogodzić się z rolą rezerwowego i w styczniu odszedł do Stoke. W zamian udało mi się sprowadzić z wolnego transferu piekielnie zdolnego, utalentowanego Duńczyka - lewego obrońcę Simona Kielstrupa (newgen).
Tak przemeblowana drużyna znakomicie rozpoczęła sezon; rozgromiliśmy Toulouse 5-0 zdobywając przy okazji Superpuchar Francji (trafiali Menez - dwukrotnie oraz Eriksen, Pastore i Sanogo). Sukces był tym cenniejszy, że pozwoliłem wyjechać na Olimpiadę trójce „canarinhos“ (Thiago Silva, Lucas Moura i Leandro Damiao). Ucieszył mnie zwłaszcza gol 19-letniego Yaya Sanogo; bardzo wierzyłem w tego piłkarza i mimo, iż w zeszłym sezonie po styczniowym transferze z Auxerre dostawał sporo szans - ani razu nie wpisał się na listę strzelców. Teraz już na początek ukłuł, a - jak przekonacie się dalej - to nie było jego ostatnie „słowo“.
Tym razem nie powtórzył się koszmarny start z poprzedniego sezonu (cztery porażki w czterech pierwszych meczach!) - Paris Saint-Germain odniósł 7 kolejnych zwycięstw i pewnie usadowił się na szczycie tabeli.
W Champions League trafiliśmy na Barcelonę, Metallist Charków i - podobnie jak rok temu - na FC Kopenhaga. Jedynie Barcelona była (jeszcze?) - poza naszym zasięgiem; porażki 1-4 (w) i 0-1 (d) uświadomiły nam ile jeszcze brakuje do topowych drużyn. Metallist i Kopenhaga zostały jednak pokonane bez problemu i dzięki zajęciu drugiego miejsca w grupie mogliśmy szykować się do wiosennych meczów 1/8 finału LM.
Tymczasem pomiędzy 01/12/2012 a 27/02/2013 zaliczyliśmy imponującą serię 17 meczów bez przegranej. Warto zatrzymać się na dacie 23 luty 2013. Rozbiliśmy w lidze Toulouse, 6-1 i nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie fakt, że sześć goli (!) zdobył wspominany już przeze mnie Sanogo (w tym dwa z karnych).
Osiągnięcie to budzi tym większy szacunek, iż graliśmy w składzie rezerwowym, gdyż podstawowi zawodnicy odpoczywali przed meczem w 1/8 finału z Liverpoolem. A Yaya Sanogo tak się „rozstrzelał“, że - wyprzedzę fakty - został królem strzelców Ligue 1 z 20 golami na koncie!
Nie byłoby to raczej mozliwe, gdyby wiosną 2013 roku drużyna częściej grała składem tzw. "pierwszym" a nie rezerwowym. Wypracowałem bowiem taką przewagę nad rywalami w lidze, że postanowiłem połakomić się nawet na mniej ważne trofea - Puchar Ligi i Puchar Francji, oraz - oczywiście - położyłem nacisk na sukces w Champions League.
Moja taktyka zdała egzamin - zdobyliśmy zarówno Puchar Ligi (finał z Rennes wygrany 1-0 po golu Sanogo) jak i Puchar Francji (finał z Auxerre wygrany 2-0 po dwóch trafieniach Leandro Damiao).
Jednak wiosną w lidze przegraliśmy aż siedmiokrotnie - rezerwowi nie są tak dobrzy jak piłkarze pierwszego składu.... Te porażki nie spowodowały, że obrona mistrzowskiego tytułu sprawiła nam jakiś kłopot - zespół bez problemu wygrał ligę z sześciopunktową przewagą nad Olympique Marsylia i dziesięciopunktową nad Lille. Zatem podium w Ligue 1 - identyczne jak w sezonie 2011/12.
Liga Mistrzów - w 1/8 finału bez większych kłopotów wyeliminowaliśmy Liverpool - 2-0 (d), 3-2 (w), w 1/4 stoczyliśmy heroiczny dwumecz z Manchesterem City - 0-1 (w) i fantastyczne odrobienie strat u siebie: 2-0 po golach Eriksena i Pastore w 90 minucie z karnego. W półfinale czekało na nas Napoli i... byłem naprawdę dobrej myśli! Co prawda kontuzjowany był Pastore, który rozgrywał fenomenalny sezon, ale... byłem przekonany, że zespół sobie poradzi nawet bez niego i zagramy w wielkim finale. Na prawe skrzydło wystawiłem więc za Pastore Leandro Damiao a coraz lepszy Sanogo zagrał na szpicy.
To, co się wydarzyło w Neapolu - najlepiej pominąć milczeniem.... SSC Napoli z doskonałym Cavanim, który zaliczył hat-tricka - rozjechało nas 5-1.... Muszę uderzyć się w piersi i wziąć winę na siebie. Po stracie dwóch goli nakazałem ultraofensywę i skończyło się to fatalnie.... W rewanżu było 2-2 i w drugim, kolejnym sezonie zakończyliśmy naszą przygodę z Ligą Mistrzów na półfinale.
Posumowując - był to wspaniały rok! Na własnym podwórku PSG zgarnęło wszystkie trofea, które były do wzięcia: Superpuchar Francji, Puchar Ligi, Puchar Francji i Mistrzostwo Francji.
Liga Mistrzów... co prawda styl odpadnięcia z Napoli musi boleć, ale przecież półfinał to duże osiągnięcie dla mojego młodego zespołu. Myślę, że gdy te dzieciaki okrzepną - nie będzie dla nich rzeczy niemożliwych!
W FM 2018 piłkarze będą mogli ujawniać że są homoseksualistami
Od Zera Do Bohatera
[#1] - Wyrwanie się z amatorskiej rzeczywistości: rezerwy klubów Ekstraklasy to kolosy na glinianych nogach dla byłych Okręgowców
Manifest użytkownika siwek
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ