Tak sobie wymyśliłem - zainspirowany swoim własnym artykułem o Sanogo:-) - że raz na jakiś czas przedstawiał będę najważniejszych, byłych graczy prowadzonego przeze mnie klubu oraz ich dokonania.
Na początek więc PASTORE...
Moja kariera z PSG w sezonie 2011/12 rozpoczęła się fatalnie - gorzej zacząć się nie mogła... Przegrałem cztery ligowe mecze z rzędu! Czwarty z nich, z Bastią, aż 1-4 u siebie! Honorową bramkę zdobył 22-letni Javier Matias Pastore. Piąty mecz wreszcie wygraliśmy - po wielkich męczarniach - z Ajaccio 1-0 na wyjeździe, a trafił oczywiście nasz bohater. Od tego spotkania wszystko się zmieniło - PSG ostatecznie wygrał ligę w sezonie 2011/12, a potem stał się jednym z najbardziej utytułowanych klubów na świecie. Wielką postacią tej drużyny przez dziesięć sezonów pozostawał właśnie Pastore.
Zaczynał jako środkowy, ofensywny pomocnik, lecz już wiosną 2012 znalazłem mu pozycję, na której pozostał przez lata. Przyszedł bowiem do klubu Leandro Damiao, w składzie był Ibrahimović, więc musiałem jakoś zmieścić obok siebie tych dwóch świetnych piłkarzy. Dodam, że w systemie 1-4-2-3-1 jest miejsce dla tylko jednego snajpera, które obsadził właśnie strzelający worki bramek Brazylijczyk. Jego znakomitym dublerem został Yaya Sanogo. Zdecydowałem więc wystawiać Ibrę na pozycji środkowego, ofensywnego pomocnika, nierówny Lavezzi powędrował na ławkę, a jego miejsce na prawym skrzydle zajął właśnie Pastore. Oczywiście czasami - gdy tego sytuacja wymagała - wracał na środek pomocy, lecz generalnie pozostał prawoskrzydłowym. Przed sezonem 2012/13 sprzedałem horrendalnie przepłacanego Ibrahimovica a w jego miejsce sprowadziłem piekielnie utalentowanego rozgrywającego - Christiana Eriksena. I ofensywny czworokąt Pastore - Eriksen - Menez - Leandro Damiao był przez całe lata wręcz zabójczy dla rywali.
PSG trzy razy z rzędu wygrywał ligę francuską, lecz dopiero w czwartym sezonie okazał się najlepszym teamem w Europie. Najjaśniejszą postacią rozgrywek 2014/15 był genialny skrzydłowy z Argentyny, który znajdował się w apogeum formy. W lidze zaliczył 10 goli i 22 asysty, a wszystko to w zaledwie... 23 meczach! Natomiast w Lidze Mistrzów był głównym architektem pierwszego triumfu Paryżan w tych rozgrywkach. Finałowy mecz z Tottenhamem to popis Pastore - pokonał dwukrotnie bramkarza Llorisa i został potem wybrany na najlepszego piłkarza rozgrywek. W 11 meczach strzelił 8 goli i zaliczył 5 asyst.
Pastore w apogeum formy (po sezonie 2014/15):
W sezonie 2016/17 Pastore po raz drugi został triumfatorem Ligi Mistrzów, a w finałowym meczu przeciwko Valencii (2-1) strzelił niezwykle ważną - bo wyrównującą - bramkę z rzutu karnego. Javier jeszcze dwukrotnie zdobywa Puchar Mistrzów - w 2018 roku ma wielki udział w zwycięstwie nad Bayernem (3-0), gdzie zalicza dwie asysty. W 2020 natomiast po remisie 1-1 z Barceloną o sukcesie zadecydowały rzuty karne i Pastore w konkursie jedenastek się nie pomylił.
Sukcesom w Europie towarzyszyły niemal „obowiązkowe“ zwycięstwa w Ligue 1 - przez całą dekadę 2011-21 PSG oddał mistrzostwo tylko raz (2017/18, wygrała Marsylia). Pastore uzbierał więc aż dziewięć ligowych triumfów! Po sezonie 2014/15 uznano go dugim - po Messim a przed Cristiano Ronaldo piłkarzem Europy. Również w 2015 zajął trzecie miejsca w plebiscytach „Złota Piłka FIFA“ i „Złota Piłka FF“ oraz przez całą dekadę był jednym z najbardziej cenionych piłkarzy świata.
Również reprezentacja Argentyny ma mu wiele do zawdzięczenia. Po kompletnie nieudanym Mundialu’2014 (Pastore wszedł na zmianę w przegranym aż 0-4 grupowym meczu z Francją oraz zagrał cały mecz w 1/8 finału z Holandią - porażka 1-2 po dogrywce) zwolniony został selekcjoner Alejandro Sabella i zastąpił go Gerardo Martino. Tknął on w „albi-celestes“ nowego ducha, co zaoowocowało wygraną Copa America 2015. Jednak Pastore nie był pewien miejsca w pierwszym składzie; w sześciu meczach turnieju trzy razy zagrał w podstawowej jedenstce, trzy razy wchodził natomiast z ławki. Również w finale z Meksykiem wygranym 2-0. Najpiękniejsze chwile w reprezentacyjnej karierze przeżył Javier w roku 2018. W chłodnej Rosji Argentyńczycy zdobyli tytuł mistrzów świata po pokonaniu w finale Portugalii 1-0 (Messi 24). Pastore wystąpił oczywiście w tym spotkaniu (w 84 minucie zmienił go Aguero). Zagrał zresztą we wszystkich siedmiu meczach turnieju - w ćwierćfiinale strzelił decydującego gola Turkom (na 3-2), w półfinale pokonał też bramkarza Anglii Joe Harta. Zaliczył dwie asysty i był jednym z lepszych graczy reprezentacji. Podczas swej gry w PSG Javier 85 razy zakładał koszulkę kadry narodowej, strzelając 28 goli i zaliczając 27 asyst. Dorobek co najmniej przyzwoity.
Sezon 2020/21 okazał się ostatnim dla Pastore w barwach PSG. Wcześniej praktycznie nie odnosił poważniejszych kontuzji, natomiast we wrześniu 2020 zerwał ścięgna podkolanowe i długo pauzował. Zagrał w zaledwie 12 meczach ligowych. Dodatkowo drużyna została w ćwierćfinale Champions League wyeliminowana przez Barcelonę. Uznałem więc, że dla niektórych graczy po trzydziestce - m.in. dla Pastore i Leandro Damiao - nie będzie już miejsca w klubie. Byli syci zwycięstw, spełnieni.
Zarobiłem na Pastore krocie - Manchester City zdecydował się wyłożyć na renomowanego, lecz przecież już 31-letniego pomocnika aż 52 mln euro (płatne w ratach). Nie był to dla nich zbyt dobry interes... Pastore pograł tam trzy sezony, lecz klub zajmował w lidze miejsca 4, 7 i 5 i nie zdobył żadnego trofeum... Po sezonie 2023/24 Javier zakończył karierę. Został trenerem juniorów i podjął pracę w Girondins Bordeaux. Dla PSG pozostanie prawdziwą legendą.
Trofea Javiera Pastore zdobyte w barwach PSG (obok: mecze i gole w danych rozgrywkach)
Debiut: 30/07/2011, ostatni mecz: 29/05/2021
Mistrzostwo Francji (9) - 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2019, 2020, 2021 (274/96)
Puchar Francji (6) - 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018 (25/9)
Puchar Ligi (4) - 2013, 2014, 2017, 2019 (21/7)
Superpuchar Francji (7) - 2012, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2020 (9/6)
Puchar (Liga) Mistrzów (4) - 2015, 2017, 2018, 2020 (89/32)
Superpuchar Europy (1) - 2018 (4/0)
Klubowe Mistrzostwo Świata (4) - 2015, 2017, 2018, 2020 (7/4)
Łącznie trofeów (35) - meczów/goli: 429/154
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ