Naszło mnie kilka przemyśleń:

1) Chciałbym być tak mocno przekonany o wartości własnych tekstów, jak autor manifestu linkowanego poniżej.

2) Nie chciałbym być za to obdarzony tak pretensjonalnym i irytującym tonem wypowiedzi pisanej jak autor manifestu linkowanego poniżej.

3) Nie chciałbym nie mieć oporu z wymyślaniem, ew. cytowaniem (zły cytat plasuje się w hierarchii niżej niż dobre podkoloryzowanie), tak niezrozumiałych wypowiedzi (tak marnych i pozbawionych jakiegokolwiek autorytetu ludzi), jak autor manifestu linkowanego poniżej.

Końcowa refleksja - kto tu tak naprawdę "bierze każdego, kto dobrze się zapowiada"? Chciałbym być pewien tego w takim stopniu, w jakim pewien jest autor manifestu linkowanego poniżej.

Końcowa refleksja #2 - takiego wylewu żółci na monitor/papier nie notowałem od czasu lektury książki Sylwii Chutnik.

Końcowa refleksja #3 - Pamiętam jak autor manifestu linkowanego poniżej (swoją drogą jesteś coraz bliżej wspominanego od kilku akapitów linku, gratulacje) skomentował któryś z moich wpisów, który nie pił bezpośrednio doń. Dzisiaj, autorze manifestu linkowanego poniżej, piję do Twojej (chciałbym móc nazwać ją wesołą) twórczości.

Końcowa refleksja #3,5 - Nie będę roztrząsać, czy powodem takiej kumulacji żalu na tak krótkim odcinku jest niewychodzenie z domu, wkurzające Cię w Sylwestra fajerwerki, czy może dzieci biegające po boisku widocznym z Twojego okna są zbyt grube. Weź głęboki oddech, zamknij oczy, policz do dziesięciu i cofnij długopis.

Manifest, który linkuję po lewej.

PS Trochę żalu się wylało i z mojej strony. Kto chce zabawić się w ścierkę? 

PSS Wszedłem przed chwilą w komentarze pod manifestem linkowanym powyżej (gdzie żeś mnie zaprowadziła, o ciekawości!) i zwątpiłem. Nie odpowiem na ad personam swoim własnym - a co, niech Pucek poczuje się zjawiskowo w swoim osobistym braku frustracji. :)