Informacje o blogu

Frankly, I don't give a damn

Everton FC

Premier League

Anglia, 2015/2016

Ten manifest użytkownika Bolson przeczytało już 8848 czytelników!
Łącznie swój komentarz zostawiło 0 z nich.

Pokaż notki z kategorii:

MÓJ BLOG

Rzeźbienie w toffi #326.07.2014 13:03, @Bolson

3

[w poprzednim sezonie]

TRANSFERY Z KLUBU

Nadszedł czas na rewolucję. Po dołożeniu tylko jednego trofeum do klubowej gabloty nie mogłem podjąć innej decyzji. Na zasadzie wolnego transferu klub opuścili: Luke Garbutt, Hallam Hope, Matthew Pennington, Matthew Kennedy, Ben McLaughlin, bracia Courtney i Tyrone Duffus, Magaye Gueye i Sylvain Distin. To właśnie z Francuzem ciężko było nieprzedłużać kontraktu, ale 37-letni stoper nie prezentował już poziomu gwarantującego mu występy w meczach o najwyższą stawkę. 

Żeby zrealizować niezbędną transfuzję młodej i głodnej sukcesów krwi potrzebowaliśmy pieniędzy. Udało się sprzedać Darrona Gibsona i Bryana Oviedo do Lille (odpowiednio 6 i 5 milionów €), obaj nie mieścili się w pierwszym składzie, więc lepiej było sprowadzić na ich miejsce bardziej utalentowanych zawodników. Te dwa ruchy to jednak nic wobec tego, co stało się 4 lipca 2015. Tego dnia kontrakt z Borussią Dortmund podpisał nasz najlepszy zawodnik, Kevin Mirallas. Wycisnęliśmy z Niemców ostatniego eurocenta, jakiego byli w stanie zaoferować, w rezultacie kupili 27-letniego Belga za 30 milionów €. W zimie odszedł od nas także Pierre-Michel Lasogga, którego w lipcu sprowadziliśmy na zasadzie wolnego transferu. West Bromwich Albion przelało na nasze konto 3 miliony. Łącząc przychód ze sprzedaży ze środkami, które mieliśmy już na koncie, mogliśmy zawojować rynek. 

TRANSFERY NA ŚWIECIE

wszystkie kwoty w €

lipiec

1. Diego Reyes (FC Porto -> FC Barcelona) - 33 miliony
2. Kevin Mirallas (Everton FC -> Borussia Dortmund) - 30 milionów
3. Inigo Martinez (Real Sociedad -> Szachtar Donieck) - 30 milionów
4. Antonio Candreva (Arsenal -> Juventus Turyn) - 22,5 miliona
5. Steven Caulker (Cardiff City -> AS Monaco) - 22 miliony

sierpień

1. Kurt Zouma (Chelsea -> Paris Saint-Germain) - 26 milionów
2. Ricardo Rodriguez (FC Barcelona -> Chelsea) - 23 miliony
3. Dani Carvajal (Real Madryt -> Paris Saint-Germain) - 18,75 miliona
4. Dede (Cruzeiro -> Atletico Madryt) - 11 milionów
5. Carlos Fierro (FC Basel -> Granada) - 10,75 miliona
 

styczeń

1. Luis Suarez (Liverpool FC -> Real Madryt) - 52 miliony
2. Niklas Sule (TSG Hoffenheim -> Bayern Monachium) - 29 milionów
3. Lucas Romero (Sevilla FC -> Paris Saint-Germain) - 26 milionów
4. Matthias Ginter (VfB Stuttgart -> FC Barcelona) - 26 milionów
5. Timo Horn (Borussia Monchengladbach -> Borussia Dortmund) - 20 milionów


ZMIANY W SZTABIE SZKOLENIOWYM

Nie przedłużyłem kontraktów z pięcioma członkami mojego sztabu szkoleniowego, niepotrzebnie obciążali budżet płacowy, nie poprawiając wyników naszego treningu. I tak z końcem czerwca 2015 w klubie nie było już Alana Stubbsa, Stevena Hardwicka, Alana Irvine'a, Martina Waldrona i Iana Irvinga. Umowę z Evertonem podpisał za to wybitny specjalista od szkolenia młodzieży, Alan Carr, który został koordynatorem calego pionu juniorskiego w klubie (kierowanie zespołem 15, praca z młodzieżą 20, ocena potencjału zawodnika 19, wiedza taktyczna 14)

SPARINGI



TAKTYKA

WYKONAWCY

w kolejności: narodowość, wiek, kwota i klub transferu [opcjonalne], występy (z ławki), gole, asysty, MVP, średnia; 1. do rozegrania maksymalnie 60 spotkań (+ mecze reprezentacyjne); 2. w przypadku bramkarzy gole i asysty zamienione na stracone bramki i czyste konta; 3. wszystkie kwoty transferów w €; 4. występy z ławki liczą się do wszystkich meczów (czyli starty od 1 minuty to liczba występów - wejścia z ławki)

Bramkarze
 
Tim Howard - USA, 37 lat, 24(0)/15/11/1/6,96 - time to say goodbye. Niestety wybitny bramkarz wybrał ofertę Club America i dokończy karierę w Meksyku. Otrzymał owację na stojąco gdy w ostatnim meczu sezonu schodził z boiska po końcowym gwizdku. Czas na innych.

Joel Robles - HIS, 25 lat, 10(0)/7/5/1/6,94 - zawód, zawód i jeszcze raz zawód. Myślałem, że po dwóch solidnych sezonach będzie wreszcie gotowy do przejęcia bluzy z numerem jeden, niestety nie stanął na wysokości zadania. Szukam klubu, który byłby nim zainteresowany. Będzie ciężko, ale raczej już w Evertonie nie zagra.

Ron-Robert Zieler - NIE, 27 lat, 6,5 mln z Hannoveru, 26(0)/16/13/2/7,08 - promocja, okazyjny zakup. Zawsze ceniłem bramkarzy z Niemiec, dlatego nie wahałem się ani minuty, gdy scouci zaproponowali mi transfer Zielera za niecałe siedem milionów. Przyszedł w trakcie sezonu, więc jeszcze nie do końca znalazł wspólny język z obrońcami, ale następna kampania będzie należeć do niego. 

Obrońcy

Nathaniel Clyne - ANG, 25 lat, 5 mln z Southampton, 13(4)/2/1/3/7,14 - promocja, miał pełnić rolę pierwszego zmiennika Colemana, ale gdzieś się pogubił i nie prezentował takiej formy jak w Southampton. Spokojny rozwój to podstawa i tego się trzymam.

Seamus Coleman - IRL, 27 lat, 34(7)/2/3/1/7,13 - co prawda nie asystował i nie strzelał tak często jak bym tego sobie życzył, ale świetnie pozbierał się po poważnej kontuzji z zeszłego sezonu. Poniżej pewnego, warto dodać wysokiego, poziomu nie zejdzie i to mi w zupełności wystarczy.

John Stones - ANG, 21 lat, 23(9)/2/1/1/7,23 - wobec przyjścia Clyne'a i dobrego (dzięki Bogu) zdrowia Colemana nie grał tak dużo, ale po średniej można spostrzec, że gdy występował, dawał czadu. Dużo się uczy pod okiem Phila Jagielki, rozwija swoje umiejętności nieprawdopodobnie szybko. Może już w przyszłym sezonie zajmie miejsce obok Jagsa w pierwszym składzie?

Nathan Baker - ANG, 25 lat, 5(0)/0/0/0/6,92 - fiasko, niewypał, strata pieniędzy - do odstrzału.

Phil Jagielka - ANG, 33 lata, 48(1)/7/0/11/7,37 - niesamowite, ale Phil osiągnął niemożliwy dla zwykłych śmiertelników poziom dopiero w wieku 33 lat. Może to bardziej doświadczony Distin go ograniczał? Teraz, będąc sam sobie sterem i okrętem, kapitan Evertonu ośmieszał napastników zarówno zabierając im piłki w pobliżu naszego pola karnego, jak i pakując je do siatki przeciwników. Aż 11 nagród dla gracza meczu i najwyższa średnia w zespole oraz nominacje do drużyny sezonu w lidze i Lidze Mistrzów. Bóg.

Ashley Williams - WAL, 31 lat, 2,7 mln ze Swansea, 36(0)/2/0/2/7,04 - nie spodziewałem się, że zajmie miejsce w pierwszym zespole. Sprowadziłem Walijczyka żeby był solidnym wsparciem z ławki obok Strandberga, tymczasem nie pozwolił ani Norwegowi ani Stonesowi na grę w wyjściowej jedenastce. Niezwykle solidny, zaskakująco dobry transfer. Value for money.

Stefan Strandberg - NOR, 25 lat, 17(5)/1/0/0/7,04 - solidność, solidność i jeszcze raz solidność. Więcej nie trzeba, prezentował równą i dobrą formę we wszystkich meczach. Nie narzeka, nie potrzebuje podwyżki, przykładny zawodowiec, modelowy profesjonalista. 

Leighton Baines - ANG, 31 lat, 39(5)/5/9/5/7,36 - druga najwyższa średnia w zespole, pewny egzekutor rzutów karnych i znakomicie ułożona noga do dośrodkowań czy uderzeń z rzutów wolnych. Nie dał się zbytnio rozpędzić swojemu nowemu następcy i nie wiem, kiedy w ogóle zacznie gubić gaz, jaki ma w nogach. Mam nadzieję, że jeszcze kilka lat wytrzyma i że nie zacznie prosić o podwyżkę, bo więcej niż obecnie zarabia (88 tysięcy €) nie dostanie na pewno. 

Jonathan Silva - ARG, 21 lat, 8,5 mln z Palmeiras, 17(1)/0/0/0/6,92 - Argentyńczyk prezentował się słabo, jednak życie w cieniu wielkiego Bainesa nie jest najłatwiejsze. Ale nie tracimy w klubie nadziei, na pewno będzie się rozwijał. Może potrzebował czasu na adaptację? Na pewno pomógł mu w niej selekcjoner Argentyny, nie powołując młodego Jonathana do kadry. Mam nadzieję, że Silva to nie będzie przeklęte na Goodison Park nazwisko. 
 
Pomocnicy
 
Gareth Barry - ANG, 35 lat, 32(1)/0/1/0/6,95 - solidność, ale nic ponadto. Konsekwentnie realizował założenia, nie prezentując krztyny własnej inicjatywy, która mogłaby zburzyć moją wizję gry. Złota prawa ręka, niestety nadszedł czas pożegnań i 35-letni Anglik nie otrzyma nowego kontraktu w Evertonie. Jeżeli zdecyduje się zostać trenerem, na pewno wróci na Goodison Park, o ile oczywiście będzie chciał. Najwięcej zawdzięcza mu James McCarthy, który przy byłym reprezentancie dumy Albionu nauczył się niesamowicie dużo.

James McCarthy - IRL, 25 lat, 35(8)/3/6/2/7,07 - prawdziwa bestia w środku pola. Niezmordowany, żelazne płuca. Nowe wcielenie Roya Keane'a. Biega od jednej szesnastki do drugiej, łapie żółte kartki, dyryguje zespołem. Nie strzelał często, ale doskonale wiedział kiedy wpakować piłkę do siatki, na przykład dając nam remis w meczu z Manchesterem United, gdy większość kibiców pewnie wyłączyła odbiorniki. Ciężko w to uwierzyć, ale on może stać się jeszcze lepszy. 

Cheick Tiote - WKS, 29 lat, 4,9 mln z Newcastle, 30(3)/2/3/1/6,95 - bardziej krwiożercza wersja Garetha Barry'ego. Iworyjskie szczęki. Nie przebiera w środkach. Chce po prostu powstrzymać zawodnika i szybko pozbyć się piłki, przekazując ją do rozgrywających. Musi mieć zastępcę, gdy zostanie zawieszony za kartki, a to jest praktycznie pewne. 

Lucas Silva - BRA, 23 lata, 15(2)/0/1/0/6,91 - miał się rozwijać, wolał narzekać i leczyć się w klinikach. Z radością przyjąłem jego prośbę o wystawienie na listę transferową. Może realizować swój potencjał gdzie indziej, o ile na nim zarobię. 

Maximilian Meyer - NIE, 20 lat, 17,5 mln z Schalke, 12(2)/0/5/2/6,92 - młody Niemiec to inwestycja na przyszłość, dopiero wchodzi w dorosłą piłkę, ale nie sposób było przegapić taki talent. Mam nadzieję, że druga kampania w barwach Evertonu pójdzie mu lepiej. Jego uniwersalność to wielki plus, może zagrać na każdej pozycji w okolicach pola karnego. 

Ryan Gauld - SZK, 20 lat, 16,25 mln z Dundee United, 10(3)/2/0/1/6,73 - w Evertonie nie pograł za wiele, będąc dopiero piątym skrzydłowym w hierarchii, jednakże w styczniowym wypożyczeniu do Sunderlandu pokazał, na co go stać. Uczy się Premiership niezwykle szybko i nie mam wątpliwości, że młody Szkot jeszcze wielokrotnie poderwie trybuny z miejsc swoimi fantastycznymi zagraniami. 

Ross Barkley - ANG, 22 lata, 20(15)/6/7/1/6,91 - wciąż się uczy, nie wiem jak długo będzie w stanie to wytrzymać, ale oby jak najdłużej. Przez słabą formę nie był powoływany do reprezentacji Anglii, lecz dzięki swojej determinacji na pewno podniesie sobie poprzeczkę i będzie w stanie ją przeskoczyć. Klub i kraj na to liczą. Wychowanków z własnej woli się nie sprzedaje, więc zostanie z nami dopóki będzie miał na to ochotę. 

Gylfi Sigurdsson - ISL, 26 lat, 29(12)/13/16/3/7,11 - król ma się dobrze. Stał się jeszcze lepszym zawodnikiem. Zagrał w mniejszej liczbie spotkań, a poprawił statystyki. Średnio bramka lub asysta na mecz - robi wrażenie! Wart jest każdych pieniędzy, ale nie będę mówił, że nie jest na sprzedaż. Zeszłego lata pisałem tak o Mirallasie i Belg odszedł za 30 milionów. Gylfi Thor Sigurdsson będzie kosztował o wiele więcej (tak, naprawdę ma na drugie imię Thor).

Aiden McGeady - IRL, 30 lat, 12(1)/3/2/0/6,99 - przykro to mówić, ale Irlandczyk jest w Evertonie skończony. Zaliczył niesamowity zjazd formy, do tego ma problem ze zdrowiem. Wolę dać mu pograć w zespole, gdzie jeszcze dostanie pewny plac. Dużo dla nas zrobił przez ostatnie trzy sezony, jednak jego czas już minął.

Agustin Allione - ARG, 21 lat, 36(4)/13/13/5/7,29 - od początku sezonu kuszony przez Bayern, jednak nie mogliśmy wypuścić takiego talentu z rąk. Obdarzyłem go pełnym zaufaniem po transferze Mirallasa, a młody Argentyńczyk odpłacił się najlepiej, jak tylko mógł. Podstawowy zawodnik na co najmniej dziesięć lat. Ulubieniec trybun i władca prawej strony boiska. 

Sergi Roberto - HIS, 24 lata, 18(8)/4/5/0/7,02 - zaskakująca stagnacja ze strony Hiszpana. Pauzował z powodu urazów, ale nie powinno to powodować obijania się podczas treningów. Tymczasem często pojawiał się w raportach moich trenerów jako ten, który nie do końca daje z siebie wszystko w trakcie szlifowania umiejętności. Ostatecznie obraził się za te uwagi i zostanie sprzedany z wielkim zyskiem (przypomnę że został kupiony za 1,2 miliona, a obecnie jest wart 18), już mam kilku potencjalnych nabywców. 

Lorenzo Insigne - WŁO, 24 lata, 20 mln z Napoli, 46(4)/16/13/3/7,13 - wraz z Allione dwoił się i troił, żeby zastąpić godnie Mirallasa. Wspinał się na wyżyny formy, gdy rosła stawka, zdarzało się że przechodził obojętnie w mniej ważnych spotkaniach, ale to zrozumiałe. Świetny interes, 20 milionów to czapka gruszek za tak utalentowanego gracza, po tak wspaniałym sezonie jest wart dwukrotnie więcej. 
 
Napastnicy

Facundo Ferreyra - ARG, 25 lat, 14,5 mln z Szachtara, 33(3)/11/8/4/6,91 - Argentyńczyk zawiódł na całej linii, asystent niemalże co mecz podpowiadał mi, że Ferreyra popełnia sporo błędów i sugeruje zmianę. Nie mógł się odnaleźć w polu karnym, nie dochodził do sytuacji - większość bramek to dobitki bądź strzały z bliskiej odległości. Bał się wbiegania w 'szesnastkę', a gdy przypadkiem się tam znalazł, był łapany na spalonym. Na koniec poprosił o większy kontrakt i wobec braku zgody zażądał wystawienia na listę transferową. Pożegnam go bez żalu. 

Nathan Delfouneso - ANG, 25 lat, 9(0)/1/0/0/6,60 - zjazd w porównaniu do poprzedniej kampanii. W styczniu oddany na wypożyczenie do Wigan, latem prawdopodobnie odejdzie. Szkoda, ale pewnego poziomu nie przeskoczy. 

Ezequiel Rescaldani - WŁO, 23 lata, 19(17)/12/1/1/6,80 - dobry sezon Włocha, widać u niego znaczący rozwój, z pewnością jego rola w zespole będzie rosła, podobnie zresztą jak liczba minut w rotacji. Nadal jednak nie jest gotowy do startów od pierwszej minuty w każdym meczu.

Yassine Benzia - FRA, 21 lat, wyp. z Olympique Lyon, 21(6)/10/7/2/7,04 - nie żałuję wypożyczenia Francuza, miał stanowić dla nas opcję trzeciego napastnika i wywiązał się z tego zadania należycie. Strzelał gole w mniej ważnych spotkaniach, pokazał także, że umie dostrzec na boisku partnerów z zespołu. Statystyki podobne do Ferreyry, a zagrał w mniejszej liczbie spotkań.

TARCZA WSPÓLNOTY

Pierwszy mecz o stawkę i kto? Manchester United. Sprawca mego upodlenia, obiekt mej zemsty. Przyznam, że zawsze ciężko mi się gra z najbardziej utytułowanym zespołem w Anglii, głównie za sprawą ustawienia preferowanego przez Antonio Conte. Nigdy w naszych meczach nie pada wiele bramek, a jedno przełamanie jest traktowane w kategoriach zdobycia piłkarskiego Mont Blanc. Nie inaczej było w tym spotkaniu, które udało nam się wygrać dopiero za sprawą rzutów karnych. Czasami trzeba też w ten sposób.

PUCHAR LIGI

Nie zamierzaliśmy traktować tych rozgrywek poważnie, dopóki nie dolosowano nam do pary Manchesteru United. Pech chciał, że starcie z Czerwonymi Diabłami miało miejsce tuż po ważnym meczu ligowym. Na szczęście zawodnicy podjęli walkę na obu frontach, odpierając zagrożenie ze strony drużyny Antonio Conte. Gola na wagę zwycięstwa zdobył Sergi Roberto. Odprawiliśmy najgroźniejszych rywali, ale polegliśmy na kolejnej przeszkodzie, Southampton postawił poprzeczkę za wysoko, a my bez większego żalu pożegnaliśmy się z Pucharem Ligi.




PUCHAR ANGLII

Byliśmy obrońcą tytułu, a wiadomo, że od drużyny występującej w tej roli wymaga się najwięcej. Na szczęście stanęliśmy na wysokości zadania. Aż do ćwierćfinału trafialiśmy na niżej notowane zespoły, radząc sobie z nimi zaskakująco łatwo. Pierwszy poważny płotek do przeskoczenia to Arsenal. Szybko objęliśmy w tym meczu prowadzenie, a potem absolutnie oddaliśmy inicjatywę rywalowi, stawiając na kontratak. To ryzykowne podejście na szczęście zdało egzamin. Na Wembley czekał już na nas arcyrywal - Liverpool. Wiadomo, że derby Merseyside w każdych rozgrywkach są niezwykle ważne, a moi piłkarze nie zawodzą, gdy przychodzi im grać o awans do finałów. Wyznaję zasadę, że można odpaść wcześniej, ale w półfinale to już nie wypada. Zdominowaliśmy The Reds i to mimo tego, że kilka dni wcześniej walczyliśmy w Lidze Mistrzów. Finał to na szczęście mecz z Tottenhamem. Piszę na szczęście, bo mogliśmy zmierzyć się w nim z Manchesterem United (oczywiście). Niespodziewanym bohaterem okazał się Shane Duffy, który wobec niedyspozycji Jagielki i Strandberga wyszedł w pierwszym składzie. Wyprowadził nas na prowadzenie, potem podwyższył Allione i nawet kontaktowy gol Erika Lameli nie wybił nas z obranego kursu. Dołożyliśmy drugie trofeum w sezonie.




LIGA MISTRZÓW

Cóż to była za przygoda! Na początek grupa śmierci - Anderlecht (który nigdy nam nie leżał), Juventus i Paris Saint-Germain. W pierwszym meczu zanotowaliśmy wpadkę, ulegając Belgom na wyjeździe. Potem udało się pokonać Juve, lecz z Parku Książąt znowu musieliśmy wracać z tarczą. Rewanż na Goodison dał nam nadzieję, ale nic nie przebije dwóch ostatnich spotkań. Anderlecht zapłacił wiele za upokorzenie, jakiego doznaliśmy na ich stadionie, przyjmując cztery bramki jako najniższy wymiar kary. Na Delle Alpi rozegraliśmy jeden z trzech najlepszych meczów w sezonie. Do przerwy nie zanosiło się na to, co ostatecznie miało miejsce. W drugiej polowie, jakby to powiedział Artur Szpilka, zrobiliśmy Juventusowi dziecko. Dwukrotnie Barkley i po razie Allione z Bainesem. Przed przerwą Nicola Leali wyjmował piłkę z siatki już dwukrotnie, więc sami przeliczcie, co się stało z wicemistrzem Włoch. Nawet gol Hatema Ben Arfy nie pozwolił im na zachowanie honoru. 

Faza pucharowa to dwie wycieczki do Niemiec - najpierw naszą formę przetestował wicemistrz kraju - Borussia Dortmund, jednak spokojnie przebrnęliśmy tę przeszkodę. Pierwsze skrzypce grali Allione i Jagielka. Ćwierćfinał to starcie ze zwycięzcą Bundesligi, napakowanym gwiazdami po brzegi Bayernem Monachium. Na Goodison Park spektakularnie zagrali Baines i Sigurdsson, natomiast w rewanżu musieliśmy drżeć o wynik, bo to gospodarze prowadzili spotkanie i dyktowali warunki gry. Na szczęście w swoich szeregach mieliśmy Lorenzo Insigne, który w ostatnich chwilach spotkania wybił Niemcom z głowy mocarstwowe ambicje. Byliśmy w półfinale. 

Tam znowu dostaliśmy przywilej gry u siebie w pierwszym spotkaniu i wykorzystaliśmy go najlepiej jak można było. Naprawdę, zero w tym przesady. Po czterech minutach od pierwszego gwizdka tureckiego sędziego byliśmy w finale. Serio. Coleman. Insigne. Allione. Paris Saint-Germain nie wiedziało, co się z nimi dzieje, czy to już jest mecz czy może jeszcze rozgrzewka. Zupełnie sobie nie radzili, nie istnieli, grali jak juniorzy - długo mógłbym wymieniać. Istotny jest wynik, a ten został jeszcze ustalony w 72 minucie przez Phila Jagielkę, jak mówi stare piłkarskie przysłowie - kapitan ostatni pakuje piłkę do siatki. Cud nad Mersey stał się faktem. Rewanż to tylko formalność. 

Finał - 21.05.2016 - Millenium Stadium w Cardiff.


Everton: Zieler - Coleman, Jagielka, Williams, Silva - Allione, McCarthy, Tiote, Insigne - Benzia, Ferreyra.

Chelsea: Cech - Bertrand, Luiz, Terry, Rodriguez - Chalobah, Ramires, Oscar, Lampard, Hazard - Lukaku. 

Sędzia - Jonas Eriksson.

Chelsea od początku dyktowała warunki gry, już w 9 minucie obejmując prowadzenie za sprawą starego znajomego, Romelu Lukaku. Przed upływem pół godziny było już 2-0, tym razem do siatki trafił Oscar. Byliśmy w tarapatach. Na szczęście tuż przed przerwą swoją najważniejszą bramkę dla Evertonu zdobył Facundo Ferreyra, co całkowicie zmieniło układ sił na boisku. Do czasu tego gola gracze z Londynu byli pełni zwycięstwa, na szczęście Argentyńczyk zasiał w nich ziarnko niepewności. Ruszyliśmy do ataku wraz z rozpoczęciem drugiej połowy. No, przynajmniej próbowaliśmy, bo Chelsea nadal w dużym stopniu kontrolowała spotkanie. Powietrze powoli z nas schodziło, ale w 80 minucie znowu ktoś z góry nas napomopował. Piłkę w środku pola przejął Tiote, dograł do wprowadzonego za Insigne Sigurdssona, który znalazł w polu karnym drugiego z rezerwowych - Rescaldaniego. Włoch przyjął futbolówkę i posłał ją tuż przy długim skłupku bramki strzeżonej przez Cecha. Mecz zaczynał się od nowa. Dogrywka. Oba zespoły traciły siły, coraz wolniej i coraz rzadziej wybierając się do ataku. Nam starczyło energii tylko na pierwszą odsłonę, w której zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, żeby zapewnić sobie zwycięstwo bez uciekania się do rzutów karnych. W 99 minucie Allione pognał prawym skrzydłem i przerzucił piłkę wszerz pola karnego, a akcję zamknął potężnym strzałem Sigurdsson. Byliśmy dwadzieścia minut od pierwszego w historii klubu zwycięstwa w Lidze Mistrzów. Niestety w połowie tej drogi błąd popełnił Seamus Coleman, a jego pomyłkę wykorzystał Christian Benteke - 3-3. Karne.

Lampard. W lewy róg. Zieler wyczuł, ale strzał był za silny - 1-0 Chelsea.
Rescaldani. W lewy róg. Cech zupełnie zmylony. 1-1.
Benteke. W lewy róg. Zieler poleciał w prawy. 2-1 Chelsea.
Sigurdsson. Również w lewy róg. Cech zgadł, ale takiej bomby nie da się wyciągnąć. 2-2.
Ramires. Wreszcie w prawo. Zieler znowu odgadł, miał swój dzień, ale 3-2 Chelsea.
Allione. W prawo. Pewnie. 3-3.
Willian. Sugerował, że pójdzie w prawo, huknął w lewo. Zieler znowu wiedział. Nic z tego. 4-3.
Ferreyra. W prawo, a Cech w lewo. 4-4. Nerwy coraz większe.
Rakitić, krótki rozbieg, ustawienie podobne do Williana. Strzał taki sam. Zieler ZNOWU WIEDZIAŁ. Ale tym razem wreszcie zdążył, wreszcie wypiąstkował. Nadal 4-4.
Wszystko przed Johnem Stonesem. Dwudziestojednolatek ma zadecydować o zwycięstwie w Lidze Mistrzów. Do piłki podszedł pewnie. Spory rozbieg, będzie strzelał na siłę. Mocno, w lewy górny róg. Nie dał Cechowi żadnych szans.

 

Everton triumfatorem Ligi Mistrzów 2015/2016!

 




PREMIERSHIP

Już na starcie musieliśmy potwierdzić swoją wartość, grając trzy mecze pod rząd z wymagającymi przeciwnikami. Na szczęście w dwóch z trzech przypadków wracaliśmy do ośrodka treningowego z tarczą. Najważniejsze, że nie przegraliśmy żadnego spotkania. Po sześciu kolejkach zajmowaliśmy trzecie miejsce. Oczywiście liderem był Manchester United. Na drugim miejscu zaskakująco, Tottenham.


 

Październik to spokony miesiąc, a jednak zaliczyliśmy wpadkę z beniaminkiem z Huddersfield. Prawdziwe wyzwania czekały na nas w listopadzie, najpierw Manchester United na wyjeździe, a następnie Liverpool u siebie. Dwa równie ciężkie mecze. Na Old Trafford głównym solistą był Ezequiel Rescaldani, któremu udało się zdobyć bramkę po szturmie na zasieki postawione przez drużynę Antonio Conte. Liverpool to przy defensywie Manchesteru pikuś i znalazło to odzwierciedlenie w wyniku. Obok będącego w gazie Rescaldaniego za strzelanie wzięli się obrońcy - Stones i Baines. 


 

Grudzień to w Premiership miesiąc kluczowy. Jeżeli potrafisz przejść ten okres bez strat w ludziach i w punktach, jesteś na znakomitej drodze do osiągnięcia postawionego przed sezonem celu, niezależnie od tego, jaki on jest. Bogowie futbolu chcieli dla nas jak najlepiej, układając nam na pierwszy zimowy miesiąc niezwykle łatwy terminarz. Po prostu nie wypadało sobie z nim nie poradzić. Siedem spotkań - siedem zwycięstw. Bramki 18-3. Tak to się robi po niebieskiej stronie Merseyside. Po dwudziestu kolejkach nadal byliśmy niepokonani. 


 

W styczniu nie mieliśmy wielu spotkań, za to były one niezwykle ważne. Na dobrą sprawę był to make-or-break time. Podobnie jak w końcówce zeszłego lata, udało nam się wybrnąć z ciężkiego kombo tylko z jednym remisem. Po meczu z Southampton uwierzyliśmy, że losy mistrzostwa po raz drugi w ciągu trzech sezonów zależą głównie od nas...

I to nas w dwóch kolejnych miesiącach zgubiło. Posypaliśmy się kompletnie. Na pewno równoległy udział w Lidze Mistrzów i FA Cup nie pomógł w odnalezieniu właściwego ligowego rytmu. Ciągłe rotowanie składem sprawiało duże problemy, bez zgrania to i Real Madryt może mieć problemy. Cztery remisy w siedmiu spotkaniach to strata ośmiu punktów. Na szczęście w najważniejszym z tych pojedynków nie przegraliśmy. Gdyby nie podział punktów w starciu z Manchesterem United, mogło być różnie, jednak James McCarthy nie pozwolił mojej wyobraźni uciec za daleko, dając nam remis spektakularnym strzałem w końcówce pojedynku z United.

Dzięki temu remisowi wybiliśmy United z rytmu. Byli gotowi mordować, żeby obronić mistrzostwo i zdobyć tym samym 22 tytuł. Mieli tylko jeden ogromny problem. Terminarz. Nasza ostatnia prosta to mecze z drużynami, które w większości zajmowały miejsca w dolnej części tabeli. Tymczasem przed podopiecznymi Conte były jeszcze pojedynki z Manchesterem City, Arsenalem czy Chelsea. Nie dali rady. Wykończyła ich końcówka. Po meczu z Sunderlandem byliśmy już pewni. Jedenasty tytuł Mistrza Anglii trafił do naszej gabloty. Nie mogliśmy jednak odpuścić końcówki sezonu, przeznaczając ją na eksperymenty taktyczne. O nie nie. Musieliśmy zakończyć tę kampanię mocno. Wciąż mieliśmy szansę na zakończenie rozgrywek bez porażki. Potrzebowaliśmy trzech zwycięstw. I... dostaliśmy to, czego chcieliśmy.



TABELA KOŃCOWA



NAGRODY W ANGLII

Król strzelców: Bony Wilfried (Norwich) - 22 gole
Zawodnik roku wg piłkarzy: Oscar (Chelsea)
Zawodnik roku wg dziennikarzy: Alex Oxlade-Chamberlain (Arsenal)
Młody zawodnik roku: Mateo Kovacic (Manchester United)
Bramka sezonu: Ignacio Scocco (Sunderland vs. Arsenal)
Złota rękawica: David de Gea (Manchester United) - 25 razy czyste konto
Menedżer sezonu: Michał Rygiel (Everton) - 1241 punktów, Mark Hughes (Stoke) - 744 punkty, Chris Hughton (Norwich) - 558 punktów
11 sezonu: David de Gea (Manchester United) - Rafael, Raphael Varane (Manchester United), Phil Jagielka, Leighton Baines (Everton) - Alex Oxlade-Chamberlain, Mesut Ozil (Arsenal), Oscar, Eden Hazard (Chelsea) - Sergio Aguero (Manchester City), Bony Wilfried (Norwich)

 

EUROPA

w nawiasach kwadratowych ilość zdobytych punktów

Anglia: Everton, Manchester City, Manchester United
Francja: Paris Saint-Germain [87], AS Monaco [76], Olympique Marsylia [68] - 4 tytuł z rzędu dla PSG
Hiszpania: Barcelona [87], Real Madryt [84], Atletico [80] - 2 tytuł z rzędu dla Barcelony
Niemcy: Schalke 04 [67], Bayer Leverkusen [65], Bayern Monachium [61]  - pierwszy od 1958 roku tytuł dla Schalke
Polska: Legia Warszawa [46], Lech Poznań [41], Śląsk Wrocław [37] - 10 mistrzostwo Legii
Włochy: Napoli [78], Juventus Turyn [66], AS Roma [64] - pierwsze mistrzostwo Napoli od czasów Maradony
Liga Mistrzów: Everton 3-3 Chelsea (karne 5-4)
Liga Europy: Juventus 4-1 Monaco
11 marzeń Ligi Mistrzów: Petr Cech (Chelsea) - Seamus Coleman, Phil Jagielka, Leighton Baines (Everton), Benedikt Hoewedes (Schalke) - Lionel Messi, Neymar (Barcelona), Shinji Kagawa (Schalke), James McCarthy (Everton) - Sergio Aguero (Manchester City), Robert Lewandowski (Bayern Monachium)
Złota Piłka: Lionel Messi (Barcelona)

 ZESPOŁY MŁODZIEŻOWE


 

PODSUMOWANIE


To był niemalże perfekcyjny sezon jeżeli chodzi o trofea.
 

 
Gra pozostawiała wiele do życzenia. Nie umiałem znaleźć miejsca napastnikom, którzy często przechodzili obok spotkań. To mój problem już trzeci sezon z rzędu. W efekcie nie strzelaliśmy wielu bramek, choć zakończyliśmy sezon z najlepszym bilansem bramkowym w lidze. Chciałbym bardziej uaktywnić snajperów, odciążyć trochę tercet grający za wysuniętym zawodnikiem. Nie sądzę, że będziemy w stanie powtórzyć tak spektakularny wynik w przyszłej kampanii. Jednak skoro wygrałem już tak wiele, nie można się ograniczać - celuję we wszystkie siedem koron - Tarcza Środowiska, Superpuchar Europy, Klubowe Mistrzostwa Świata, Puchar Ligi, Puchar Anglii, Liga Mistrzów i Premiership. Kto bogatemu zabroni? 

Przedłużyłem kontrakt, dzięki czemu rozbudowujemy stadion oraz szkółkę i bazę treningową. Everton może być już tylko lepszy.
 



 

FM 2014 Anglia Premier League Everton FC 2015/2016

Komentarze (0)

Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.

Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ
FM REVOLUTION - OFICJALNA STRONA SERII FOOTBALL MANAGER W POLSCE
Największa polska społeczność Ponad 70 tysięcy zarejestrowanych użytkowników nie może się mylić!
Polska Liga Update Plik dodający do Football Managera opcję gry w niższych ligach polskich!
FM Revolution Cut-Out Megapack Największy, w pełni dostępny zestaw zdjęć piłkarzy do Football Managera.
Aktualizacje i dodatki Uaktualnienia, nowe grywalne kraje i inne nowości ze światowej sceny.
Talenty do Football Managera Znajdziesz u nas setki nazwisk wonderkidów. Sprawdź je wszystkie!
Polska baza danych - dyskusja Masz uwagi do jakości wykonania Ekstraklasy lub 1. ligi? Napisz tutaj!
UŻYTKOWNICY ONLINE

214 online, w tym 0 zalogowanych, 214 gości, 0 ukrytych

Urodziny obchodzą dziś:


Wszystkiego najlepszego!
WIĘCEJ O NAS
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Współpraca: czesciAuto24.Pl
Projekt: Karol Cłapa Wykonanie: F3 Group
Copyright © 2002-2024 by FM Revolution
[x]Informujemy, że ta strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z polityką plików cookies. W każdym czasie możesz określić w swojej przeglądarce warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies.