-Where the hell you are?!

Te złowieszczo brzmiące słowa Gary'ego Hilla przerwały mi relaks z muzyką. Ale wiedziałem, że się wygłupia. Zgrywał się.

-I'm coming back tomorrow. Don't worry. You can tell chairman. I'm doing my job. I have suprise!

Przez te 5 dni, które spędziłem na ojczyźnie, częśc czasu poświęciłem na pouruchamianie starych kontaktów. I tak oto załatwiłem kilku rodkom testy w Stafford Rangers. Nie przeraziła ich wizja gry w 6 lidze angielskiej, a nawet to, że będą musieli tam dotrzeć na własny koszt. Chęć zdobycia nowego doświadczenia była u nich widocznie ogromna.

Pierwszym sparingpartnerem miał być Canvey Island. Nie miałem żadnego pojęcia o tym klubie oprócz tego, że jest z Anglii i gra w lidze jeszcze niższej od "mojego" (Boże, jak to dumnie brzmi!) Staffordu. Nie miałem zamiaru jakoś specjalnie przygotowywać się na ten i na następne sparigowe mecze...

Przy przeglądaniu profili piłkarzy najbardziej zainteresował mnie 19-letni Simon Dawkins, który wcześniej grał w Tottenhamie. A że "Koguty" nie postanowiły przedłużyć z nim kontraktu, Stafford nieśmiało zaproponowało mu kontrakt. I o dziwo się zgodził! Od kilku dni zmagałem się z tym co ja powiem grupe amatorów, dla których piłka jest tylko dodatkiem, na pierwszym treningu. Na czele drużyny stoi kapitan - rosły, czarnoskóry Daniel Wayne.

A potem pierwszy trening, pierwszy test. Mimo iż przerabiałem to już kilka razy stres jest większy. Może to się wiąże z rangą ligi - im wyższa liga tym większy stres. W takim razie serce mogło by mi stanąć gdybym trenował zespół z Premiership. Wolne żarty...

Dobra, pora iść spać. Jutro o 11 pociąg, potem samolot i żegnaj ojczyzno...