Okres czerwca to dla każdego managera ważny czas. Dla każdego to okres posezonowych rozliczeń. Dla mnie to kolejny czerwiec na White Hart Lane. Gdy patrzę w preszłość - na 3 lata, które spędziłem w Tottenhamie, widzę, że to nie był czas stracony. Obejmowałem klub w 2009 r. jako mało znany manager. Wszyscy dziwili się, żże ktoś TAKI przejmuje stery świeżo upieczonego zdobywcy Pucharu UEFA. Władze jednak chyba wiedziały co robiły. Z klubu odeszło wielu czołowych piłkarzy a nowych nie było widać. Drużynę czekała gruntowna przebudowa. Dlatego w pierwszym sezonie uplasowaliśmy się "zaledwie" na 8. miejscu, co nie dawało nam prawa do gry w europejskich pucharach. Z perspektywy czasu myślę, że to dobrze, bo w następnym sezonie pozwoliło nam to skupić się na grze w lidze.

I wtedy ukazał się pełny potencjał drużyny. Zadaliśmy kłam przedsezonowym prognozom (które wróżyły nam 9. miejsce) i zajęliśmy 3. miejsce w sezonie. Było to dla wszystkich wielkie zaskoczenie. Zarząd wprost piał z zachwytu. Ale apetyt rośnie w miarę jedzenia. W poprzednim sezonie czailiśmy się na mistrzostwo. Mieliśmy jak każdy, wzloty i upadki ale ostatecznie zakończyliśmy sezon oczko wyżej niż przed rokiem. Ustąpiliśmy pola tylko hegemonowi ostatnich lat - Chelsea. W ogóle straciliśmy szanse na więcej sukcesów. W LM odpadliśmy w ćwierćfinale odpadając po rzutach karnych z Manchesterem City. W finalu Pucharu Anglii, przegraliśmuy minimalnie z Newcastle, a od pierwszej w tabeli Chelsea dzieliły nas na koniec tylko 3 punkty. Możemy więc mówić o dużym pechu.

W ogóle w Anglii i w Europie wiele się pozmieniało. Od 2006 r. mistrzostwo Anglii zdobywa Chelsea, nie dając rywalom, żadnych szans. Do roli przeciętniaka spadł Manchester United, który miejscami w środku tabeli i wyprzedażą najlepszych piłkarzy, zatacza się coraz bardziej. Ostatnio jednak nową nadzieję w zespoł tchnął nowy trener Paolo Maldini (!), który zastąpił beznadziejnego Roya Keane'a. Miejsce Man Utd w czołówce zajął West Ham United, który stał się prawdziwą europejską firmą, zdobywając w tym sezonie Puchar UEFA (grał już dwa razy w finale, ale z mizernym skutkiem). Osiągnąl też finał LM. Na innych frontach, bez większych niespodzianek. W Hiszpanii od kilku lat Real i Barcelonę godzi Valencia. We Włoszech Milanowi nie pomógł nawet Jose Murinho i Inter może swiętować kolejne scudetto. Juventus wciąż babrze się w Serie B (!) W Niemczech coraz większą rolę zaczyna odgrywać HSV. We Francji skończyła się era Lyonu i mistrzostwo co sezon wydzierają sobie piłkarze Lille, Rennes i Marseille. W Polsce nudy - Wisła Kraków i długo nic, tylko raz mistrzostwo udało się zdobyć Koronie Kielce.

A oto skład z którym kończyłem sezon:

Bramkarze:

Paul Robinson - co tu dużo mówić, kapitan i podpora zespołu. Dwukrotnie wybierany trzecim najlepszym bramkarzem Starego Kontynentu. Jednak wiem, że już długo nie pobroni. Szykujemy już jego następcę o czym później.

Ben Foster - wiecznie niezadowolony młodzian. Nic dziwnego - w konkurencji z Robinsonem nie ma żadnych szans. Sprowadzony przed rokiem z Blackburn, nie chciał się zgodzić na rolę zmiennika Robinsona. Latem prawdopodobnie odejdzie.

Obrońcy:

Jonathan Woodgate - drugi środkowy obrońca w klubie. Sprowadzony przeze mnie z Sevilli w 2010 r. Wypełnił lukę po odejściu Curtisa Daviesa za bagatela 19.5 mln do Manchesteru United. Mimo 32 lat ma pewne miejsce w składzie, chociaż młodzież depcze mu po piętach.

Ivan Cordoba - sprowadzony trochę z musu (czytaj kontuzji Chielliniego) z wolnego transferu w październiku zeszłego roku. 35-letni obrónca sprawował się dobrze, ale kontraktu, który wygasa w lipcu z nim nie przedłużymy.

Urban Hedberg - mój wynalazek. utalentowany jak diabli jednak u nas już nie pogra. Postanowił nie przedłużyć z nami kontraktu i w lipcu przechodzi do Sampdorii Genua. Szkoda. 21-letni Fin jest trzecim prawym obrońcą w klubie.

Manuel Sierra - to właśnie ten 19-latek depcze po piętach Woodgate'owi. Argentyński środkowy obrońca został wybrany 3. młodym piłkarzem Premiership. Już pytały o niego West Ham i Chelsea. Nie dostaną go - ma być częścią nowego, młodego Tottenhamu

Andy Webster - wieczny rezerwowy. W tej chwili czwarty środkowy obrońca w klubie. 30-letni Szkot grywa coraz mniej z powodu coraz lepszej formy Sierry. Zastanawiam się nad jego sprzedażą.

Ledley King - ściana nie do przejścia. Środkowy obrońca numer jeden w drużynie. 31-latek do spółki z Woodgatem rządzą w linii obrony. Dla niego jednak też pozostało już góra 2-3 sezony gry na wysokim poziomie.

Andreas Gorlitz - prawy obrońca numer dwa. Był podstawowym obrońcą właściwie tylko dwa sezony temu. Najpierw Demy de Zeeuw grał lepiej od niego. Teraz Manuel Ruz znacznie go przewyższa. Za rok kończy mu się kontrakt. Raczej go przedłużymy - przyda się ktoś doświadczony.

Manuel Ruz - 26-letni Hiszpan, przybywając pół roku temu z Chelsea, od razu wywalczył sobie miejsce na prawej obronie. Zawodnik podstawowej jedenastki. Wart 3.3 mln euro, które na niego wydałem.

Giorgio Chiellini - lewa strona obrony należy do niego. 27-letni Włoch miał propozycje z Barcelony ale u nas jest gwiazdą. Do tego bramkostrzelny. W sezonie ma po 5-6 bramek. Ostatnio dał popis, strzelając dwie bramki RC Genk w fazie grupowej LM.

Pomocnicy:

Joao Batista - drugi defensywny pomocnik w klubie. Szykowany na następcę Renato. 23-letni Brazylijczyk jest na dobrej drodze do wielkiej kariery. Sprowadziłem go przed rokiem z Triestiny za 625 tys. euro.

Renato - w tej chwili defensywny pomocnik numer jeden. Mimo 32 lat jest nadal ważnym zawodnikiem w klubie. Obecnie ma kontuzję, która wyeliminuje go prawdopodobnie z lipcowych przygotowań, ale mam nadzieję, że w sierpniu będzie gotowy do gry.

Sebastian Deisler - rówieśnik Renato nie jest już tym samym Basti-Fantasti jakim był kiedyś. Obecnie nie odgrywa w klubie zbyt ważnej roli. Jest zmiennikiem Malbranque'a. W nadchodzącym sezonie o drugie miejsce na prawej stronie będzie musiał bić się ze Scottem Wagstaffem.

Alexander Farnerud - ponad 7 mln euro jakie na niego wydałem przed sezonem, okazało się bardzo dobrze zainwestowanymi pieniędzmi. 28-letni Szwed na pozycji ofensywnego pomocnika nie ma sobie równych. W swoim pierwszym sezonie na White Hart Lane strzelił 13 bramek co jak na pomocnika jest bardzo dobrym wynikiem.

Steed Malbranque - francuski pomocnik jest numerem jeden na prawej pomocy. Co prawda nie strzela wielu bramek ale asysty ma świetne. Gdyby tylko był mniej agresywny. Z nim w składzie szans na nagrodę Fair Play nie mamy:)

Jeremy Menez - 25-letni Francuz został sprowadzony dwa lata temu za darmo z Monaco. Jego rajdy lewą stroną siały w zeszłym sezonie postrach wśród obrońców.  Radzi sobie na lewej stronie gdzie konkurencja jest bardzo duża.

Mohamed Zidan - wszechstronny ofensywny pomocnik. Jednak forma już nie ta co kiedyś. W poprzednim sezonie grywał głównie końcówki. W lipcu odchodzi do meksykańskiego Atlante. Gdyby nie przyszedł do klubu za darmo powiedziałbym, że straciliśmy na jego przybyciu.

Scott Wagstaff - 22-letni Anglik jest piłkarzem przyszłościowym. W tym sezonie będzie rywalizował o drugie miejsce na prawej stronie z Sebastianem Deislerem. Jednakże będę zapewne miał oferty jego wypożyczenia i być może z nich skorzystam, aby się ograł.

Thomas Hitzlsperger - 30-letni Niemiec, specjalista w drużynie od rzutów wolnych. Może grać zarówno na lewej stronie jak i z przodu jako ofensywny pomocnik. Ważny element zespołu. Niejednokrotnie ratował punkty dla zespołu.

Frederic Nimani - kreowany na następcę Meneza, zwłaszcza, że wydaje się zdolniejszy od niego. 24-letni reprezentant Czadu, z obywatelstwem też francuskim, przyszedł z Monaco w 2009 r.

Napastnicy:

Rodrigo Palacio - argentyński napastnik został sprowadzony zimą 2010 r. z Feyenoordu. Już w drugim swoim występie wpakował trzy bramki Liverpoolowi. Obecnie jest drugim napastnikiem w drużynie.

Robbie Keane - irlandzki napastnik ostatnio jest bez formy. W tym sezonie przegrał walkę o miejsce w pierwszym składzie z Palacio. Ostatnio przegrywa nawet miejsce na ławce z Lazoviciem.

Dimitar Berbatov - gdy jest zdrowy, jest nie do zatrzymania. W tym sezonie "tylko" 20 bramek. Gdyby nie kontuzje, które wybijały go z meczowego rytmu, moglibyśmy być mistrzami. Końcówkę sezonu miał świetną. Numer jeden w ataku.

Danko Lazović - 26-letni Serb jest zazwyczaj rezerwowym. Kilkakrotnie pokazał jednak, że jest przydatny dla drużyny. Jego forma jest jednak mało stabilna w trakcie sezonu. Dlatego zastanawiam się nad jego sprzedażą.