Wraz z moim oficjalnym przyjściem do klubu odbyliśmy pierwszy trening. Cały okres przygotowawczy miał trwać łącznie do 14 sierpnia i miał się skończyć meczem pucharowym z Verisem Draganesti. Obejmował on łącznie siedem spotkań towarzyskich i jeden mecz ligowy.
Kilka gierek kontrolnych rozegraliśmy bez większego patrzenia na wyniki, aczkolwiek były one ciut niepokojące. Wymęczone zwycięstwo z juniorami to jedyne zwycięstwo w sparingu. Na szczęście ligę zaczęliśmy od zwycięstwa 1-0 z ważnym przeciwnikiem - Singerei. Następny mecz z Olimpem Ungheni to kolejna porażka, a mecz z czwartoligowym Bolduresti to remis 2-2. Kolejny mecz to była pierwsza runda Pucharu Mołdawii, w którym wylosowaliśmy Veris. Obawialiśmy się tego jak się ten mecz potoczy, ale chyba nawet najwięksi optymiści się nie spodziewali takiego obrotu spraw. Trzy rzuty karne - wszystkie wykorzystane przez Alina Marina, dwa gole samobójcze i gol otwierający autorstwa Sergheia Barana. W skrócie: 6-0.
- Iurie (Hilotii) nie mógł się mylić, dobry ten Sadrinovic!
- Niech awansuje, to pogadamy. - odzywali się sceptycznie nastawieni mieszkańcy miasta.
Ja zamierzałem jak najszybciej udowodnić, że to właśnie ja mam rację. Miesiąc sierpień przyniósł nam losowanie drugiej rundy Pucharu. Trafić źle, to nic nie powiedzieć. "Floresti czeka pogrom", "Niewykonalne zadanie dla Floresti", "Dacię czeka spacerek". Właśnie Dacię Kiszyniów - aktualnego mistrza Mołdawii - wylosowaliśmy w drugiej rundzie. Trener tej ekipy wypowiedział się co prawda, że da zagrać młodym, juniorom, ale mimo wszystko renoma tej ekipy sprawia, że w tym kraju boją się jej wszyscy.
Treningi przebiegały nieco mozolnie, gdyż do bólu ćwiczyliśmy pewne warianty, które miały nam pomóć w walce z najsilniejszymi oponentami. A na takich zaczęły wyrastać ekipy Flacary Falesti oraz Telenesti. Postanowiłem przyśpieszyć prace moich współpracowników. Vitalie Japalau dołączył pod koniec sierpnia, by odciążyć obecnych trenerów, a także by pomóc mi w sprawdzaniu zawodników z okolicy. Ciekawe jak długo będzie ten sztab ze mną współpracował, gdyż mój charakter z miejsca każe wyrzucać coś, co przestaje działać. Każdy jest na kontrakcie amatorskim.
Po meczu pucharowym przyszła znów liga. Dwa mecze z Riscani i Flacarą Falesti, odwiedziny w moim rodzinnym mieście i mecz z Vulcanesti - ze względu na pauzę w czwartej kolejce. Wszystkie te spotkania były w zasadzie bez większej historii. Z Riscani wygraliśmy 3-0, po Flacarze się przejechaliśmy strzelając sześć bramek i tracąc jedną - samobójczą. Vulcanesti potrafiło grać do czterdziestego metra i dzielnie się broniło przez 87 minut, tracąc pierwszą i jedyną bramkę po ładnym strzele Florina Neagu. Kolejnym spotkaniem - już ligowym był mecz z Telenesti. Była to nasza pierwsza ligowa strata punktów, lecz wciąż byliśmy niepokonaną drużyną w lidze. Kolejny mecz był praktycznie mało zauważony we Floresztach, bo wszyscy już żyli naszym wyjazdem do stolicy na Puchar Mołdawii. Dla redaktorskiego obowiązku - 5-2 z Glodeni.
Ciekawi mnie, czy znalazł się jakiś szaleniec, co postawił na nas. Każdego, kto postawiłby choćby na remis (rzuty karne) posądzono by o utratę zmysłów. Przed wyjazdem przejrzałem stronę internetową lokalnego bukmachera, który na Floresti dał kurs... 51.00. Niestety, nie przewidziano kursu na nasze zwycięstwo 3-0. Gdyby taki był, ktoś stawiając na nasz choćby złotówkę, okropnie by się wzbogacił:
Euforia zapanowała we Floresztach. Nie było już nikogo, kto by krytykował moją pracę. Autokar wracający ze stolicy przywitała grupka 150 osób skandująca okrzyki, nazwiska moje i strzelca dwóch bramek - Sorina Margineana (trzeci gol był samobójczy). Iurie Hilotii pękał z dumy, gdy mu składano gratulacje znalezienia "takiego dobrego trenera" dla Floresti FC. Taktyka nastawiona na kontrolę i dławienie akcji Dacii w okolicach czterdziestego metra sprawdziła się idealnie. Dwaj defensywni pomocnicy - Yegor Bulatov (7.8) i Claudiu Alexa (7.0) - oraz stoperzy - Ilie Munteanem (7.6) i Ioanem Spataru (7.4) - zagrali swoje mecze życia. Piłkarzem meczu został wcześniej wymieniony Sorin Marginean (9.3).
Drużyna się rozleniwiła. Z Verisem - tym razem w lidze - zaledwie zremisowaliśmy 1-1. Zrobienie piłkarzom jatki w szatni zdecydowanie pomogło. Do końca października wygrywaliśmy "do zera", z Drochią (3-0), Edinetem (2-0), Davą Sorocą (2-0). W międzyczasie spotkaliśmy się w Pucharze Mołdawii z inną niespodzianką tego turnieju - czwartoligowym Otaci, które w pierwszej rundzie wygrało z Moldova-03 aż 4-0, a w derbach miasta Otaci z grającym w Divizia Nationala - Nistru wygrało po rzutach karnych (1-1, k. 4-3). Nie daliśmy się im zaskoczyć i dwie szybkie bramki Igora Eremii oraz Sergheia Barana w 8 i 11 minucie ustawiło ten mecz. Kontrolowaliśmy ten mecz bombardując bramkę gości (20 strzałów, 11 celnych) i ostatecznie wygraliśmy 4-0. Niestety, okupiliśmy to urazem George Alexy.
W meczach "o stawkę" byliśmy jedyną drużyną w kraju, która była niepokonana, lecz wyglądało na to, że zmierza to do końca. W czwartej rundzie krajowego pucharu wylosowaliśmy... FC Tyraspol, czyli "wiecznie drugą" drużynę ze stolicy Naddniestrza. Tymczasem my zbliżaliśmy się do półmetka rozgrywek i do wyczekiwanego awansu - po 9 kolejkach mieliśmy 8 punktów przewagi nad drugą Flacarą.
Mołdawia, 2011/2012
Pilska Piłka [Wstęp]
Manifest użytkownika Luk10
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ