Z rzeczy niezbyt pozytywnych - smuci nas wielce kontuzja Jariego Litmanena, której nabawił się w meczu z Calisią Kartuzy, w ostatniej kolejce rundy jesiennej. Wyrok - naciągnięte ścięgno podkolanowe, a więc ponad miesiąc bez treningów, przynajmniej do połowy grudnia, jak nie więcej. Dostał więc chłop urlop i wyjechał do domu wcześniej. Wróci pewnie tuż po Sylwestrze, obiecał przywieźć wódkę, choć ja osobiście słabo to widzę. Po wódce widzę jeszcze gorzej, to już tak na marginesie.  

 

  Co tam jeszcze ze spraw klubowych... W zasadzie nie mam co pisać ponad to, co mieliście okazję przeczytać w poprzednich odcinkach moich zapisek. Jak wspominałem wcześniej, w klubie wielka euforia, widać już podniecenie możliwym awansem. W prasie również coraz to więcej przychylnych Bałtykowi komentarzy, oraz jebitne zdziwienie - jak to tak? Awans po awansie, rok po roku, biednym klubikiem z Wybrzeża?

  I tutaj pojawia się również mój coraz to bardziej rosnący szacunek wobec bossa. Mógłby chłop przecież postawić na typową dla Polski jakość - znaczy, że jakoś to będzie. Lecz nie - trener zachowuje się jak wizjoner, absolutny profesjonalista we wszystkim co robi.  Od prowadzenia treningów, po zajęcia taktyczne, a także, choć to nie jego broszka - ogarnia też sprawy finansowe. Ogarnia, czyli walczy w zarządzie o stałe, równe pensje dla chłopaków. I choć faktycznie miałem z bossem mocno pod górę, to wydawać się zaczyna wielce pokrewną mi duszą. Niezwykle mnie to cieszy i pozwala przychodzić do klubu z absolutną przyjemnością. Chyba, że Mietek akurat chla lub ma chandrę gdy nie pije - wtedy jest mniej różowo. A właśnie, w temacie naszego kierownika drużyny...