- Nosz w pytkę Zbysia! Jak można tak ustawić terminarz!? Nie ma innych wolnych terminów?

 - Nie, musisz sobie tak poradzić.

 - Ale do jasnej ciasnej! Przecież to jest Puchar Kraju i Klubowe MŚ! Jak sobie wyobrażasz grać dwa mecze jednego dnia!

 - Termin na Puchar Kraju zawsze był taki jaki był. Poza tym nigdy w historii nasza drużyna z Indii nie grała w KMŚ, więc się nie dziw.

 - Ale poprzednio jakoś udawało się to zmienić!

 - Ale teraz nie możemy i tyle. I tak przez Was same problemy! Polacy do nas dzwonią, a my nie mamy tłumaczy. Jakiś Pol dzwoni, pyta się o Rutkowskiego, a co ja mam mu powiedzieć? Yes, yes, madafaka?

                Rozmowa z prezesem federacji Indii nigdy nie była łatwa i wydaje się, że zawsze te nasze sukcesy sprawiają mu same kłopoty. W Pucharze Federacji wylosowaliśmy w Grupie D samych tuzów - Pune FC, Mumbai FC i Vasco. Po prostu nic, tylko ich pojechać rezerwami. W pierwszym spotkaniu 9.12.2022 rozegraliśmy dość niezły mecz i pojechaliśmy Pune 5:0 (Yao 2, Monterio 2, Mujkić), następnie takim samym wynikiem zakończyło się spotkanie z Mumbai FC (Monterio, Babu, Mujkić 2, Bhutia), a na koniec rozegrany rezerwami mecz z Vasco z wynikiem 1:0 (Mujkić). Tego samego dnia co mecz z Mumbai, rozegraliśmy pierwszy mecz w drugiej rundzie KMŚ z ghanijskim Kotoko. Spotkanie stało na żenująco niskim poziomie... ze strony rywala. Wygraliśmy 9:0, a Bhutia i Mujkić walczyli o miano króla strzelców tego spotkania. Ostatecznie to Mario strzelił 5 bramek, a George „tylko" cztery. W następnych meczach nie było już tak różowo - 0:3 z Valencią i 1:3 z New York Red Bulls, gdzie honorową bramkę strzelił Bhutia.

                Należało zatem skupić się na Pucharze Federacji. W półfinale trafiliśmy na Mohammedan. Bardzo dobrze, bo trzeba było pokazać Cisse, że jest leszczem i nie przyjmując obywatelstwa Indii popełnia błąd, bo mógłby grać u nas. A tak to...

                A w finale poszło już z płatka. Air India nie próbowało nawet nam przeszkodzić w zdobyciu bramek, dzięki czemu strzeliliśmy ich aż pięć. Jednak zanim to nastąpiło, JS Kabylie, klub z pierwszej ligi algierskiej, zaoferowało nam 200 tys. funtów za Ganesha Das Roya. Das Roy to nasz lewy obrońca, który jest piekielnie szybki. Jednak mamy na lewej stronie dwóch zmienników, a poza tym grając teraz trzema środkowymi obrońcami, nie było miejsca dla naszego obrońcy miejsca. Jednak...

 - Dwieście tysięcy funtów za Ganesha.

 - Żartujesz, synku? Przecież to nasz super obrońca, a my gramy czwórką w linii (taka zmyła) - powiedziałem do menedżera algierskiego klubu.

 - Trzysta.

 - Zbliżasz się do końca wytrzymałości. Mojej.

 - Trzysta pięćdziesiąt - ostatnia oferta.

 - A ja słyszałem, że macie ciekawego napastnika, Sofiane Ghoul się zwie.

 - Nie, nie oddamy Wam go, to nasz najlepszy strzelec.

 - No to na razie.

 - Czekaj... Dlaczego to robisz, człowieku, kto będzie u nas bramki strzelał? Przecież to nasz super strzelec! On jest gwiazdą!

 - Dziewiętnaście lat, trzy bramki w reprezentacji - to jest gwiazda?

 - Oczywiście!

 - No to dawaj do niego numer telefonu.

Dał, potrzebował obrońcy na gwałt, a Ganesh też się chyba trochę znudził. Najwyżej za rok go odkupię.

 - Sofiane, tu Łukasz. Chcesz u nas grać?

 - Ależ oczywiście, Allah Akbar!

 - Mogę Ci dać trzysta siedemdziesiąt pięć funtów na tydzień początkowo.

 - O super, kupię sobie Plejstejszyn Czy!

 - Git, pogramy kiedyś u Ciebie w nowym mieszkaniu. Będziesz mieszkał na razie sam, ale potem Ci kogoś dokooptuję.

No ale w końcu warto pokazać mecz z Air India, w którym Ghoul pokazał się ze wspaniałej strony.

Tak oto zdobywamy po raz 15 z rzędu Puchar Federacji... A na horyzoncie drugi transfer...