Polska jaka jest, każdy widzi. W poszukiwaniu za pracą los rzucił mnie na Wyspy - region, który już niedługo będziemy oskarżać o kradzież naszych piłkarskich talentów. Jako zatwardziały kawaler, który nie ma nic do stracenia długo się nie zastanawiałem. Może i praca woźnego na uniwersytecie nie była spełnieniem marzeń, ale 10 funtów za godzinę na chodniku nie leży. W naszym pięknym kraju jako człowiek z wykształceniem, kończący AWF ledwo wyciągałem 10 zł za godzinę jako nauczyciel. Zresztą już po 2 miesiącach pobytu uśmiechnęło się do mnie szczęście, znajomy-znajomego-znajomego, słysząc kiedyś o moich kwalifikacjach a teraz słysząc gdzieś na mieście o wakacie na stanowisku nauczyciela wf-u w podstawówce załatwił mi rozmowę kwalifikacyjną. Okazało się, że była ona tylko formalnością. Tak oto, oprócz starej gwardii z którą spotykaliśmy się często wieczorami, przy okazji meczów w TV, poznałem nową gwardie, która za sport uważała coś więcej, niż podnoszenie kufla piwa w kierunku swoich ust.
Przy okazji jednego z „nauczycielskich spotkań piłkarskich” zaczepił mnie niejaki Mimms stwierdził, że dużo o mnie słyszał i chętnie powierzył by mi jedno ze stanowisk „sportowych” na uniwersytecie. Umówiliśmy się więc na drugi dzień w jego gabinecie na wstępną rozmowę.
Biura głównego finansisty znajdowało się w budynku Davida Batesa, był to przestronny pokój urządzony w typowo staro angielskim stylu a raczej ich filmowych odpowiedników.
- Muszę przyznać, że jest Pan w naszej społeczności od niedawna a już wywiera Pan niemały wpływ na innych ludzi z kręgów – zaczął Mimms
- Po pierwsze mam na imię Mirosław i lepiej, gdybyśmy zwracali się do siebie po imieniu, nie będę się wtedy czuł tak staro a po drugie cieszę się, że tak miło mnie przyjęto w tym gronie. Wolałbym jednak, abyśmy przeszli do sedna tej rozmowy.
- Oczywiście, cenię ludzi którzy lubią konkrety, otóż jak już mówiłem jesteśmy pod wrażeniem Twoich zdolności interpersonalnych. Nie wiem czy wiesz, ale wcześniej żadna z północnoirlandzkich drużyn szkolnych nie osiągnęła nic w brytyjskich rozgrywkach – strategia komplementowania jaka obrał Jimmy odniosła skutek – dlatego chcielibyśmy powierzyć Ci prowadzenie naszej uniwersyteckiej drużyny – ciągnął nie pozwalając mi dojść do słowa- obecnie gramy w 2 lidze północnoirlandzkich rozgrywek i zależy nam, aby utrzymać ten poziom dla uniwersytetu.
- A gdzie jest haczyk – zapytałem, widząc zdezorientowany wzrok rozmówcy sprostowałem – mam rozumieć, że chcecie mi prawie nieznanemu człowiekowi powierzyć prowadzenie zespołu? Przecież jest tyle osób, które pewnie są lepsze ode mnie Mike Marino, Tommy Drake?
- Musisz mnie zrozumieć, przedyskutowaliśmy Twoją kandydaturę na radzie, okazała się najlepsza, tym bardziej, że aktualnie mamy problemy finansowe i chcemy opierać skład na zawodnikach niedrogich/miejscowych – tutaj znów przeszedł do strategii komplementowania – A jako, że Ty odniosłeś sukces, którego dawno nikt nie odniósł wydajesz się naturalnym kandydatem.
- Dobrze więc, zgadzam się, jednak chciałbym dostać kogoś do pomocy, gdyż sam mogę nie ogarnąć całego tematu od razu –chociaż przekonany, ze się zgodzę byłem w momencie, gdy Mimms powiedział: powierzyć. Przecież zostanie trenerem piłkarskim od lat było moim marzeniem. Ciężko opisać myśli, które w jednym momencie przebiegały mi przez głowę.
- Oczywiście nie ma problemu, możesz dobrać sobie sztab według własnych upodobań – stwierdził – skontaktują się z Tobą ludzie z klubu a teraz pozwól, że zajmiemy się wszyscy swoimi sprawami.
Irlandia Płn., 2015/2016
Do zobaczenia w niebiańskiej jedenastce, Commins! [5]
Słaby blog na poziomie, najgorszy blog na świecie
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ