„Jean Fernandez podał się do dymisji. AJ Auxerre bez menedżera.” – taką informację podał dziennik L’Equipe. Wiadomość ta wstrząsnęła całym sztabem szkoleniowym, a w szczególności mną, asystentem trenera. Media jako faworytów na objęcie schedy po dotychczasowym trenerze podawały Jean – Pierre Papina i Guy’a Roux’a. Bukmacherzy podawali coraz to nowe kursy, ale wakat na stanowisku menedżera AJ Auxerre pozostawał. Pewna gazeta, niegodna zaufania moim zdaniem, podała jakoby to ja, asystent trenera miał spore szanse na przeniesienie swoich możliwości na wyższy stopień trudności. Najwięksi eksperci potraktowali tego newsa dosyć wymownym „Bez komentarza” lub ironicznym „Tak, ten pan z ogromnym doświadczeniem z pewnością obejmie pierwszoligowy francuski klub”. Sam zdawałem sobie sprawę z nikłości moich szans na objęcie stanowiska menedżera. Pewnego słonecznego dnia prezes wezwał mnie do gabinetu. Szykując się na najgorsze wszedłem do „jaskini lwa”. Tutaj posadę straciło wielu fachowców lepszych ode mnie. Siadając w wygodnym fotelu oczekiwałem na słowa: „Zostałeś zwolniony z pełnienia funkcji asystenta menedżera w klubie AJ Auxerre.” Nagle prezes przemówił: „Dobiegły końca negocjacje z Papinem i Roux’em. Żądali oni zbyt wysokich tygodniówek. Potrzebujemy menedżera, który będzie łatwy w utrzymaniu. Dlatego rada nadzorcza podjęła decyzję o zatrudnieniu pana na stanowisku menedżera.” Z rozdziawionymi ustami nie zdołałem wydukać ani słowa. A prezes ciągnął dalej: „W moim prezesowskim łebku rodzi się plan, w myśl którego zespół w ciągu dwóch lat miałby powalczyć o czołówkę ligi. Co się tyczy pańskiego kontraktu z klubem, jest on 2-letni, tygodniówka wynosi 4,000 euro. No, jeszcze pan tu stoi? Migiem na boisko, obserwować zespół.”