Wszystkie moje wpisy przeczytasz na www.lucasinho.blox.pl - serdecznie zapraszam!

Pierwsza część "przedmeczówki"

---

 Fulham może wygrać ten mecz, Atletico powinno - tak mniej więcej wygląda atmosfera przed finałem Ligi Europejskiej w Hamburgu. Fani angielskiego zespołu przeżywają najlepsze chwile swej drużyny w 131-letniej historii, drużyny która nie zdobyła żadnego trofeum! Największym sukcesem był awans do finału Pucharu Anglii 35 lat temu, a najwyższe miejsce w lidze to siódme, uzyskane w zeszłym roku. Atletico Madryt jest absolutnym przeciwieństwem drużyny spod Londynu, mając 9 tytułów mistrza Hiszpanii w klubowej gablocie, oraz wiele innych sukcesów, włącznie z udziałem w finale Pucharu Mistrzów.

 

Club Atlético de Madrid

Jednak to nie historia decyduje o wyniku na boisku. Paradoksalnie Atletico zalicza bardzo słaby sezon w pucharach, wygrywając tylko w dwóch meczach i remisując aż w ośmiu z czternastu spotkań w tym sezonie, lecz zwycięstwa dzięki bramkom na wyjeździe pozwalały „prześlizgiwać się” Madrytczykom do kolejnych rund. Piłkarzy w składzie z pewnością mają bardziej znanych; wystarczy wymienić nazwiska Aguero, Forlana czy Simao.

Bramka jest twierdzą Davida De Gei, mającego niecałe 20 lat. Mimo wieku jest już klasowym bramkarzem emanującym spokojem oraz opanowaniem, a bardziej ofensywnie nastawieni piłkarze Atletico mogą być pewni tego że ich golkiper nie popełni żadnego głupstwa. Co ciekawe jego zmiennikiem jest niewiele starszy Sergio Asenjo, co powoduje że Rojiblancos mają chyba najmłodszą dwójkę bramkarzy w całej Europie. I to jedną z lepszych.

Do obrony również nie można mieć większych zastrzeżeń - środek obrony tworzony przez Kolumbijczyka Pereę wraz z Dominguezem stanowi ciężki orzech do zgryzienia dla wszystkich klubów; zwłaszcza Perea gra wybornie, nie zdziwiłbym się jeśli zainteresowanie jego usługami wyraziła np. Barcelona. Na lewej obronie gra Antonio Lopez który może nie włącza się do każdej akcji ofensywnej, lecz jeśli już to robi stanowi poważne zagrożenie dla rywala. Na prawej obronie zagra Czech Ujfalusi, który odżył po prawej stronie obrony, lub Juan Valera. Decyzję będzie musiał podjąć Quique Sanchez Flores.

W środku pomocy wystąpią prawdopodobnie niezmordowany Paulo Assuncao, stanowiący płuca zespołu wraz z Raulem Garcią, który może nie zachwyca swoją grą tak jak to czynił w Osasunie, lecz w dalszym ciągu jest świetnym piłkarzem. Najbardziej ofensywnie wystawiona czwórka jest "atakiem marzeń" - który z menedżerów nie chciałby mieć Simao "Napierdalacza" Sabrosy oraz Jose Antonio Reyesa? Oprócz umiejętności stricte ofensywnych nie zapominają o defensywie, co pozytywnie wpływa na grę Atletico. Zwłaszcza na Reyesa pozytywnie wpłynęło przyjście Quique Sancheza Floresa, który pozwolił mu odzyskać wiarę w siebie.

O ataku nie trzeba się zbyt długo rozpisywać - z jednej strony Kun Aguero za którego Chelsea już od jakiegoś czasu oferuje 40 mln funtów, a z drugiej niezwykle skuteczny Diego Forlan, którego bramki dawały awans w starciach z Galatasarayem oraz Liverpoolem. Czego chcieć więcej?

 

Fulham Football Club

Dla Anglików sam awans do finału jest wielkim sukcesem, co piłkarze Cottagers podkreślają na każdym kroku. Ich cele zmieniały się wraz z kolejnymi rundami, a moment przełomowy miał miejsce w starciu z Juventusem Turyn, po którym w piłkarzach z Craven Cottage zaczęto upatrywać kandydata do wygrania trofeum. Największą gwiazdą zespołu jest trener Roy Hodgson uhonorowany nagrodą dla najlepszego menedżera w Anglii - ten fakt pozwala na zmniejszenie presji na poszczególnych zawodnikach.

Bramka strzeżona przez Marka Schwarzera to istna oaza spokoju; australijski bramkarz jest jednym z lepszych piłkarzy w tym fachu na Wyspach, stanowi również kontrast do swego jutrzejszego vis a vis - jest od niego o 17 lat starszy!

Centralną część obrony stanowią Aaron Hughes wraz z Brede Hangelandem. Norweg jest odkryciem Hodgsona, rewelacyjny poprzedni sezon i bardzo dobry obecny sprawia że jest już wyceniany na 10 mln euro.  Boki obrony są równie silnie obsadzone, za pomocą Paintsila oraz Konchesky'ego, który stwarza wraz z Damienem Duffem ogromne zagrożenie na lewej flance.

Środek pomocy jest najważniejszą częścią ekipy - bez odrodzonego Dannye'ego Murphy'ego oraz Węgra Zoltana Gery któremu nigdy nie wróżono wielkiej kariery Fulham z pewnością nie przygotowywałoby się dzisiaj do finału. Podania Murphy'ego oraz bramki i asysty Gery zapewniały Londyńczykom awans w kolejnych rundach. Oprócz nich występuje jeszcze Dickson Etuhu, gdyż Gera jest ofensywnym pomocnikiem, gra tuż za wysuniętym napastnikiem. A skrzydła? Simon Davies swą bramką z HSV Hamburg zapewnił The Whites udział w finale, a Damien Duff to kolejny piłkarz przeżywający drugą młodość pod okiem Hodgsona.

Na szpicy zazwyczaj występuje Bobby Zamora, który w LE zdobył już sześć bramek (tyle samo co Gera) będąc wraz z Węgrem najlepszym strzelcem zespołu. Przy okazji jest piłkarzem który faulował rywali aż 43 razy, a na drugim miejscu jest jego klubowy partner, Gera (27), który jest równie często faulowany (26 razy). To tylko pokazuje jak ostro grającą drużyną jest Fulham.

 

Stadion - HSH Nordbank Arena

Miejscem rozegrania meczu finałowego będzie HSH Nordbank Arena w Hamburgu, na co dzień służący piłkarzom HSV Hamburg którzy mimo ogromnych nadziei na występ w finale na własnym stadionie, odpadli w półfinale właśnie z Fulham.

Obiekt ten posiada 57 274 miejsc, z czego równo 50 tysięcy to miejsca siedzące.  Stadion gościł uczestników Mistrzostw Świata w 1974 i 2006 roku, oraz drużyny biorące udział w Mistrzostwach Europy w 1988 roku. Należy do "Klasy Elite UEFA", czyli grupy 28 obiektów najwyższej jakości, które mogą ubiegać się o organizację finałowych spotkań europejskich pucharów.

 

Trudno przewidywać przebieg spotkania finałowego, jest to zawsze wielka niewiadoma w obliczu meczu o taką stawkę. Dla Fulham jest to szansa na zapisanie się w historii europejskiej piłki i zdobycie pierwszego trofeum, uzyskanie piłkarskiej nieśmiertelności, a Atletico chce rozpocząć marsz o powrót na europejskie salony i zdobyć pierwszy puchar od kilkunastu lat. Kolektyw zespołu Hodgsona czy indywidualności Floresa? Schwarzer czy De Gea? Zamora czy Forlan? Odpowiedź na te wszystkie pytania poznamy już dzisiejszego wieczoru. Nie pozostaje nic innego jak w spokoju czekać na mecz, oby okazał się niezapomnianym widowiskiem, chociażby takim jak finał Liverpoolu z Deportivo Alaves (5:4).

Wszystkie moje wpisy przeczytasz na www.lucasinho.blox.pl - serdecznie zapraszam!