Sytuacja powoli z beznadziejnej stawała się rozpaczliwa. Usiłowaniem szarpaniem rozwiązać więzy, ale chłód wody powodował, że ledwo już czułem ręce i nogi. W dodatku bolesne zimno coraz bardziej ogarniało moje płuca. W tej sytuacji pocieszające było jedynie to, że czas zwolnił, bym w odpowiedniej jakości mógł podziwiać najciekawsze fragmenty mojego życia.

***

Moją pierwszą posadą w Yeovil był młodszy asystent podającego piłki. Powiedzmy, że nie był to szczyt moich marzeń, ale im dłużej tutaj pozostawałem, tym bardziej przywiązywałem się do miasta i do klubu.

Miasto było bardzo malowniczo położone, nieopodal granicy z Walią, co sprawiało, że zarówno Anglików, jak i Walijczyków można było spotkać tutaj sporo. Otaczały je przepiękne, zielone, angielskie wzgórza, na których niemal bez przerwy królowała mgła, nadając całej okolicy senną, ale w jakiś sposób przyjemną atmosferę. Do morza również nie było stąd zbyt daleko. Yeovil stanowiło ważny węzeł komunikacyjny, więc prawie trzydzieści tysięcy mieszkańców nie mogło narzekać na brak wrażeń.

Co do klubu, to nie stanowił on jakiejś wielkiej atrakcji, ale dla wiernych miejscowych kibiców był czymś w rodzaju sensu życia. Nigdy nie odnosił jakichś szcególnych, kajowych sukcesów, chociaż w ostatniej dekadzie miał całkiem niezłą passę. Po wyjściu z Conference w 2003 roku spędził dwa lata w Coca-Cola League 2, którą wygrał w roku 2005. Od tego czasu pałętał się w ogonie trzeciej angielskiej klasy rozgrywkowej i nic nie wskazywało na pokonanie tej stagnacji.

Praca w klubie, oprócz regularnej płacy gwarantowała jako bonus możliwość darmowego oglądania meczów. W miarę upływu czasu zaprzyjaźniałem się z piłkarzami, trenerami i kibicami, ktorzy na Huish Park wspólnie tworzyli jedną wielką rodzinę. Na swój sposób pokochałem ten klub, zwłaszcza że jako krewny właściciela szybko piąłem się po drabinie awansów, w czerwcu 2008 roku obejmując stanowisko głównego magazyniera - w ten sposób zarządzałem niemal w całości zapleczem technicznym klubu, stając się człowiekiem od wszystkiego.

W tym czasie zaprzyjaźniłem się z Terrym Skivertonem, doświadczonym obrońcą, gwiazdą klubu, występującą w nim nieprzerwanie od 1999 roku. Terry miał już 34 lata, nieśmiało przebąkiwał, że po zakończeniu kariery chce zostać menadżerem. Dlatego też, gdy dotychczasowy trener zespołu zrezygnował, poleciłem go wujkowi jako następcę. Ponieważ klub miał ogromne problemy finansowe i musiał szukać okazji do cięć gdzie tylko się dało, Terry stał się grającym menedżerem. Kilku chłopaków z zespołu zostało jego asystentami i w ten sposób, w bardzo radosnej, rodzinnej atmosferze pzystępowaliśmy do nowego sezonu (ja w roli nieoficjalnego trzeciego trenera, ustalałem wraz z Terrym taktykę).

Fala optymizmu niosła nas przez pierwsze spotkania, potem jednak wszystko wróciło do normy i skończyliśmy sezon udaną walką o utrzymanie. W czerwcu Terry oznajmił, że rezygnuje i idzie szukać szczęścia gdzie indziej. Ja dostałem wezwanie do gabinetu pana prezesa Johna Fry'a, gdzie dwiedziałem się o liście polecającym, w którym Terry namaszczał mnie na swojego następcę, bardzo chwaląc moje umiejętności. Z fałszywą skromnością przyjąłem te zasłużóne komplementy, ponieważ większość rozwiązań taktycznych, które proponowałem mojemu koledze okazywała się trafiona i to głównie dzięki mnie zespół nie znalazł się na koniec na miejscu spadkowym.

W ten sposób, ponieważ finanse klubu były w jeszcze gorszym stanie niż przed rokiem, a także mając nadzieję, że podliże się właścicielowi, John Fry mianował mnie pierwszym trenerem Yeovil Town. Zaszczyt kopnął mnie niebywału, musiałem jednak w ekspresowym tempie zdobyć licencję menadżera...