Kilka słów o sobie

Każda próba przedstawia swojej osoby przychodzi mi z dość... sporym trudem. Jako, że ideą Manifestów jest pisanie, z grubsza, tego czego chcę, to nie będę opisywał kim jestem, co robię i tak dalej. Powiem tylko tyle, że wystarczająco napisałem już we własnym profilu. A jeśli komuś nie chce się tam zaglądać (co dla mnie jest zupełnie zrozumiałe, bo nie widzę powodu dla którego ktoś miałby tak postąpić), to streszczę się w czterech (pięciu) słowach: historyk amator, licealista, barcelonista, internista... tfu, internauta (choć to słowo jest coraz rzadziej używane).

Co mnie łączy z FM-em?

Pytanie niby głupie, bo jedni powiedzą, że lubię pograć, inni, że lubię grzebać w arkuszach kalkulacyjnych. Ale nie tylko. Football Manager to zaprzeczenie (głupawej moim zdaniem) tezie, iż gry otumaniają młodzież i dzieci (co innego jeżeli chodzi o uzależnienia). FM-owi zawdzięczam nie tylko poszerzenie swojej wiedzy na temat ogólnego piłkarstwa światowego (gdyby nie FM do dziś nie wiedziałbym, gdzie z Pireusu wyruszył Rivaldo), nie tylko podciągnięciu się w taktycznym patrzeniu na współczesną piłkę. Tej 'namiastce Excela' zawdzięczam coś więcej - dzięki niej uczę się cierpliwości i zrozumienia realnych poczynań zawodnika i trenerów. Wiem, że to nie Fifa, czy PES, gdzie mecz można rozstrzygnąć po pierwszych 10 minutach. FM zmusza do czekania - aż zawodnik się zaaklimatyzuje, aż zespół ogra się na nowo wprowadzonej taktyce, aż ten przeklęty napastnik w końcu przestanie strzelać wprost w bramkarza i trafi do bramki.

Pamiętam także, że na początku denerwowało mnie, gdy mój team nie uprawiał typowej 'tiki-taki', tylko po skrzydłach wybijał piłkę szukając napastnika, co było wbrew ustalonej przeze mnie taktyce. I wtedy stało się coś dziwnego. Obejrzałem mecz - nie ten z kulkami, tylko prawdziwy, w TV. I co? Doznałem olśnienia - przecież FM odtwarza (lub stara się) rzeczywistość. W realnym świecie piłkarze też nie zawsze postępują w zgodzie z taktyką, również nie potrafią przez cały czas podawać do nogi! Więc czemu miałbym mieć specjalne pretensje do moich grajków, że nie wyszedł im jeden przerzut do przodu? Czemu mam mieć pretensje, że do bramki wpada "tylko" 50% strzałów, gdy w rzeczywistości często wygląda to jeszcze gorzej?

Przypadek trochę szczególny, może abstrakcyjny, ale wg mnie dobrze obrazujący moje uczucia względem Football Managera.

No dobra, ale po co mi to?

Całkiem nieźle pamiętam swoje pierwsze zetknięcie z grą (bo to przecież niecałe pół roku temu). Pograłem w Fifę, pograłem w PES-a, może by spróbować czegoś innego? Padło na piłkarskie managery, spośród których in plus miał wyróżniać się FM 2010. Podziwiałem ogrom lig i zawodników, możliwości taktyczne i takie tam. Cieszyły mnie zwycięstwa, smuciły porażki. Te pierwsze zaczęły być coraz bardziej fuksiarskie, te drugie - coraz częstsze. Zacząłem szukać pomocy. To tu, to tam, nie zwracałem uwagi skąd pochodzi ta pomoc, ale w końcu zapamiętałem, że gdzieś tam jest CM Revolution. Zacząłem wchodzić nań coraz częściej - czytać newsy, a przede wszystkim poradniki, z czasem wchodzić na Suflera. Pomyślałem - co mi szkodzi się zarejestrować? Założyłem konto, czasami coś piszę na Suflerze. Oczywiście w kwestii tego kto mi pomógł, nie mogę nie wspomnieć o ministrze Pucku, panu nad wyraz cierpliwym (obym tylko nie zwalił mu na głowę takich natrętów jak ja).

Myślę, że Manifesty to kolejny etap mojego rewolucyjnego żywota. Etap, mam nadzieję, przyjemny i ciekawy, przynajmniej na początku, dlatego go rozpoczynam.

Podsumowanie

O czym będę pisał? Nie szukajcie tutaj opisu karier, rad taktycznych, talentów i ciekawostek transferowych w grze. Na dawanie tego wszystkiego jestem zbyt słabym graczem. Jeśli szukacie wszelakiego rodzaju publicystyki, głównie sportowej - to raczej dobrze traficie. Pisanie o historii, szkole, czy Internecie raczej nie jest wskazane ze względu na tematykę CM Revolution, więc na pewno co nieco skrobnę na temat 'mesqueunclubowej' drużyny, ulubionej od ponad 4 lat, gdy moje zainteresowanie piłką nożną zaczęło wychodzić poza Fifę i wiadomości gdzieś tam zasłyszane (główne w serwisach informacyjnych TV). Jedni do dziś wspominają erę Cantony w MU, dominację Juventusu w Serie A za Lippiego i Capello i innych, czy też sukcesy polskiej reprezentacji. Za to ja z łezką oku przypominam sobie skład z Ronaldinho, Deco, Eto, młodym Messim, Puyolem, Bellettim, Larssonem, Xavim, młodym Iniestą, Valdesem z włosami na głowie... Co nie znaczy, że czasy i skład Rijkaarda uważam za lepszy od czasów i składu Guardioli (notabene członka Cruyffowskiego Dream Teamu).

W FM-ie chcę zostać Fergusonem Barcy i stworzyć zespół, który przez całe dziesiątki lat będzie poważnym zespołem europejskim. W przypadku Manifestowania na CM Rev moje złowieszcze plany są dużo skromniejsze - chcę pisać przyjemnie i ciekawie, dla siebie i dla ewentualnych czytelników. Nie wiem czy umiem, wiem, że chcę i do tego dążę. Na tematy sportowe, czyli stosunkowo luźne. Bo przecież sport (a dokładniej piłka nożna) nie powstał po to, by kibolom Wisły i Crackovii dać okazję do wzajemnego obicia ryjów, nie dlatego, by poszerzać zjawiska rasizmu i nie po to, by dać rację bytu innym złym zjawiskom, jak chociażby PZPN. Sport to ma być rozrywka - dla zawodników (choć dla nich to jest również i praca) i dla widzów. Bez nerwów i zbędnej napinki, czego - jak to mawiają prezenterzy w TV - sobie i Państwu życzę.