Kiedy już przyzwyczaisz się do tej dołującej pogody, która dominuje w Anglii to reszta wydaje się banalna. Można zacząć cieszyć się wszystkimi drobnostkami, jak również prawdziwymi sukcesami. Niestety okres mojej nieopanowanej radości po meczu z Liverpoolem – na koniec sezonu – minął bezpowrotnie. Zaczął się lipiec i - chociaż nie zawsze mi się to udawało - należało myśleć o nadchodzącym sezonie i tym co się z nim wiązało.
Sparingi to pryszcz, ustaliliśmy je szybko. Pojedziemy do Francji na kilka spotkań z silnymi rywalami, później do Włoch i tam również będziemy grać z bardzo mocnymi drużynami. Na koniec czekają nas mecze ”rozluźniające”, z teoretycznie łatwiejszymi przeciwnikami. Kwestia wzmocnień była bardziej skomplikowana. Jesteśmy zbyt słabi na sprowadzenie uznanych piłkarzy, dlatego skupiłem się na dołączenie do składu dwóch skrzydłowych (Westermann, Mele), po jednym na każda stronę – bo do tej pory graliśmy środkiem, musiałem zwiekszyć sobie pole manewru. Podpisaliśmy kontrakt z Rodriguezem, który był do nas wypożyczony w poprzednim sezonie. Do tego trzech obrońców, w tym Orascanin, o którego walczyłem w zeszłym roku i Pohlak, z którym pracowałem w Liverpoolu. Potrzebujemy jeszcze rezerwowego bramkarza, jeżeli dobrze pójdzie to będzie nim Maxwell. Kupiłem go jako dzieciaka do The Reds. Teraz gra w Chelsea, ale chcą się go pozbyć. Może należałoby wymyślić kogoś bardziej doświadczonego? W sumie nie potrzebuję rywalizacji na bramkce. No i napastnik z prawdziwego zdarzenia. To nasz priorytet, ale nikt poważny nie chce z nami gadać. Na nikogo więcej nas nie stać. Finanse klubu nadal są w opłakanym stanie. Przynajmniej frekwencja nam się poprawiła na koniec sezonu. Ludzi musiały ściągnąć dobre wyniki mojej przebudowanej Villi, oby pozostali z nami również w przyszłości. Przykro było patrzeć na puste krzesełka na stadionie. Mieliśmy jedną z niższych frekwecji w lidze, a na obiekcie mogącym pomieścić ponad 50.000 widzów, naprawdę smutno wyglądało gdy wypełniał się ledwo w połowie i to nie zawsze.
Strasznie mi brakuje atmosfery wypełnionego stadionu. Poznałem to w czasach Legii i jeszcze utrwaliłem w Liverpoolu. To niezapomniane przeżycie, warto jest stworzyć dobre widowsko dla takich fanów. Chciałbym mieć to w Aston, ale ciężko będzie zapełnić Villa Park. Chyba, że będziemy rozgrywać sezon lepszy od poprzedniego.
Pomimo zbliżającego się okresu przygotowawczego i bardzo wielu spraw do ogarnięcia, lubię wrócić myślami do wydarzeń z kilku poprzednich miesięcy. Powszechnie uważano, że zabraknie nam zgrania, a każdy przepowiadał nam problemy z aklimatycją większości nowych zawodników. Jednak u nas przebiegło to w idealny sposób. Graliśmy prawie cały sezon jedną taktyką, z małymi zmianami pod konkretnych rywali, ale było tego naprawdę niewiele. Na treningach tłukliśmy to do obrzydzenia. Wykrystalizował się trzon drużyny, który decydował o naszej grze. Pewni piłkarze zagrali zdecydowaną większość meczów i to również było ważne.
Aklimatyzacja się udała, ponieważ dobraliśmy ludzi o zgodnych charakterach. Spędzaliśmy razem sporo czasu. Okres przygotowawczy minął pod znakiem sparingów, ale również intensywnej integracji polegającej na wspólnej zabawie – wypadach na paintball, quady i innych sprawach, które miały sprawić radość chłopakom. Tylko też bez jakiegoś wspólnego gotowania, ci w większości młodzi chłopcy nie mieli czasu ani ochoty na takie hobby. Poza tym o ich dietę dbają specjaliści, którzy raczej nie pozwoliliby na jakąkolwiek ingerencję w ich obszar pracy. Nie obyło się bez zgrzytów, ale gdzie ich nie ma? Najważniejsze, że chłopcy zgrali się poza boiskiem, co było kluczem do zgrania na murawie.
No i najważniejsza sprawa. W naszej drużynie nic nie było dziełem przypadku, żaden z transferów nie został przeprowadzony pochopnie. Każdemu z nowych chłopaków przyglądaliśmy się długo i dokładnie. Nie tylko scouci, ja czy sztab trenerski. Z uwagi na naszą sytuację finansową, do każdego wzmocnienia musiałem przekonać dyrektorów i uargumentować konieczność takiego ruchu. Naturalnie, nie utrudniano mi życia, pewnie jednym z powodów było, że jestem profesjonalistą i cenię profesjonalistów. Takich osób szukałem, taka była wizja mojej drużyny, a szefowie mi zaufali.
Później było z górki. Nasze metody przyniosły najlepszy z możliwych skutków. Mogliśmy robić swoje i z przyjemnością oglądać wyniki naszej pracy. Ligę zaczeliśmy od porażki z City i serii zwycięstw nad słabymi, i przeciętnymi rywalami. Dalej już było różnie – nie wygrywaliśmy z nikim z topu, poza Blackburn. Szybko odpadliśmy z obu pucharów krajowych. Za to mogliśmy spokojnie się skupić na lidze i przygotowaniach do kolejnych meczów. Dopiero od lutego złapaliśmy bardziej równą formę i przestaliśmy tak często obrywać od silniejszych ekip, a nawet parę pokonaliśmy.
Należałoby wyróżnić Navedę, który był naszą ostoją na bramce. May i Di Napoli świetnie się spisywali w obronie, Arnaud czy Chemier zaliczyli parę wpadek, ale i tak byli mocnymi punktami. Linia pomocy zasługuje na szczególne słowa uznania – Janne jako defensywny pomocnik, Jaguare i fantastyczny Paulinho. On był naszą największą gwiazdą. Kiedy ustabilizuje formę i popracuje nad wykończeniem - będą się o niego bić największe kluby. Naismith tez zagrał fajny sezon, strzelił sporo bramek i ogólnie dobrze się spisywał.
Jak zwykle, leniwych zapraszam do klikania - mocne/słabe, a pozostałych do wyrażenie swojej opinii w komentarzach.
Krok w bok i dwa do przodu - recenzja Football Managera 2019
Nie lubię wygrywać
Pilska Piłka [Wstęp]
Manifest użytkownika Luk10
Anglia, 2026/2027
Facebook
Twitter
YouTube
Twitch.tv
RSS
Komentarze (0)
Możliwość komentowania tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
Nie masz konta? Zarejestruj się.
Drogi Rewolucjonisto, prosimy o przestrzeganie regulaminu i zapoznanie się z FAQ