Było około południa... Kilka dni wcześniej świętowałem otrzymanie licencji od PZPN i pełen nadzieji czekałem na ofertę z polskiej Ekstraklasy. Zaspany i głodny wstałem i spoglądając na telefon zobaczyłem 2 nieodebrane połączenia. Na początku pomyślałem że to pewnie od znajomych, którzy chcieli mi pogratulować sukces, ale to nie było to. Ktoś dzwonił do mnie z zastrzeżonego i w tym momencie pojawiło się w mojej głowie setki myśli... Błagałem w głębi duszy, aby ten KTOŚ zadzwonił jeszcze raz. I stało się!!! 20 minut później telefon po raz kolejny...

Ja: Słucham...

Andrzej Kadziński: Dzień dobry. Czy dodzwoniłem się do pana Marcina /ja nie pozwalając dokończyć nazwiska powiedziałem/

Ja: Tak to ja.

A.K. : Świetnie. Nazywam się Andrzej Kadziński i chciałem zaproponować posadę menagera w Lechu...

Ja: Naprawdę???

A.K.: Tak oczywiście. Mamy już dość przeciętnych występów pod wodzą Zielińskiego i Bakero, wieć postanowiliśmu dać szansę komuś młodemu jak pan.

Ja: To fenomenalnie! A kiedy mam się zgłosić w klubie?

A.K. : Dobrze by było gdyby był pan jutro o 15. Pasuje...?

Ja.: Oczywiście. Będę na pewno.

A.K. : Cieszę się bardzo. W takim razie do zobaczenia.

Ja. : Do widzenia.

Stałem jak wryty, ale w chwilę potem zacząłem się pakować i około 16 wyjechałem pociągiem do Poznania, by tam rozpocząć swoją życiową przygodę...