- Wiedziałam, że kiedyś odejdziesz. Nie sądziłam, że nastąpi to tak szybko – Vanessa łkała chowając twarz w aksamitnych dłoniach. Joao gładził jej hebanowe włosy całując czule każdy kosmyk.

- Wrócę po ciebie najszybciej jak się da, obiecuję.

- Nie wrócisz. Dobrze o tym wiesz, a mówisz mi to, żebym przestała się martwić. Ale ja nie potrafię.

Joao wstał i podszedł do drzwi otwartych na oścież i spojrzał w stronę zbierającego się tłumu.

- Słyszysz?

W powietrze wzbił się rytmiczny dźwięk uderzania bambusowym patyczkiem o strunę. W nuty berimbau wkradł się atabaque, a zaraz za nim pandeiro, agogo i reco-reco. Był środek południa, słońca paliło niemiłosiernie, a najwięksi wojownicy plemienia zaczęli taniec Capoeria.

- To na twoje pożegnanie. Twardy Bambus to zorganizował – Vanessa chwyciła Joao za dłoń i razem wyszli naprzeciw zgromadzonym. Grający śpiewali :

Zum, zum, zum,
Capoeira mata um!
Zum, zum, zum,
Capoeira mata um!
Onde tem marimbondo
Tem zum, zum, zum
Onde tem marimbondo
Tem zum, zum, zum

Zgromadzeni utworzyli kształtne koło, pośrodku którego dwóch wojowników dawało upust fantazji prezentując najwymyślniejsze sztuczki, kopnięcia, salta i przewroty. A wszystkiemu towarzyszyła rytmiczna muzyka, klaskające dłonie i bujające się w rytm melodii ciała. Joao stanął przed tłumem i otarł łzy wzruszenia.

- Spróbujesz? – spytał Twardy Bambus odziany w białe, płócienne spodnie.

Na dźwięk atabaque obaj zrobili gwiazdę, salto i rozpoczęli udawaną walkę.

Po ceremonii Joao wszedł do rodzinnego domu, ukląkł w progu i pokłonił się duchom rodziców. Ostatni raz wygładził kantem dłoni pościel na swoim łóżku, ostatni raz przetarł suchą szmatką blat stołu. Spojrzał raz jeszcze na figurkę zakochanych trzymających się za ręce, pochwycił worek wypełniony ciuchami, zarzucił go za bark i zamknął za sobą drzwi.

Vanessa stała przed chatką zalewając się łzami.

- Będę tęsknić. Już tęsknię za tobą.

Joao uklęknął na prawe kolano, chwycił jej dłoń i złożył na niej pocałunek.

- Ślubuję ci miłość i wierność, oraz to, że wkrótce po ciebie wrócę. Bez względu na to co się stanie już zawsze będziemy razem. Przysięgam na ducha wielkiego tygrysa.

- Piękne słowa – rzekł Tępa Strzała kładąc mu dłoń na ramieniu – lecz musisz już ruszać. Najlepiej jak najszybciej, nim ostatnie promienie słońca dotrą do ziemi naszych ojców. Joao, wybrańcu ludu. Idź i znajdź dla nas zbawienie. Niech się wypełni wola bogów.

- Niech się wypełni!! – zaryczał tłum.

Joao spojrzał w oczy ukochanej i szepnął:

- Kocham cię.

Odchodząc odwrócił się raz jeszcze na pięcie i pozdrowił ojczyznę unosząc wyprostowany kciuk w górę.

- Roberto, Robson, zostańcie z ludem i brońcie go przed dzikimi zwierzętami i obcym plemieniem. Mi się nie przydacie. Od zawsze sam dbałem o własne bezpieczeństwo.

- Jesteś tego pewny? – spytał potężnie zbudowany, czarnoskóry mężczyzna.

- Miejcie oko na Vanessę. Niebawem wrócę po nią, a nie chciałbym, by Luiz…

- …masz moje słowo – odparł Robson – a teraz idź, póki jest jeszcze jasno. Idź tam, gdzie cię poprowadzą nogi. Jak najdalej.

- Joao! Joao!! Poczekaj! – czarnoskóry chłopiec, jeden z uczestników gry w piłkę przedarł się przez żegnający tłum i pędem ruszył przed siebie trzymając w dłoniach piłkę – masz. Nie zapomnij co potrafisz najlepiej.

- Wam się bardziej przyda niż mi – zawstydzony schylił się po futbolówkę.

- Pierdzący Bizon uszyje nam kilka nowych. Weź ją, proszę.

Joao chwycił piłkę w dłoń, wcisnął ją do dyndającego na plecach worka i pogłaskał chłopca po głowie. Maluch zalał się łzami, żegnając uniósł dłoń w górę, a drugą wbił w oko przekręcając nią w prawo i w lewo. Z workiem ciuchów, garścią wspomnień młody Joao ruszył przed siebie, brnąć w ciemność południowoamerykańskiej dżungli.

---

Słowa kluczowe: